Lalki z getta recenzja

Miałam ochotę przeczytać dobrą książkę na temat II wojny światowej. Czy przy "Lalkach z getta" poczułam spełnienie? Mogę powiedzieć, że historia Miki niewątpliwie okazała się wzruszająca i pełna emocji, choć mam do niej kilka zastrzeżeń. Na razie jednak chciałabym przedstawić Wam pozytywy, ponieważ ta książka jest warta przeczytania i poświęcenia chwili na rozmyślenia. Ponieważ główny bohater w czasie getta jest dzieckiem, cała powieść mocno wpływa na uczucia i emocje czytelnika. Nieraz chce się płakać, kiedy poznajemy to trudne życie w tamtym czasie. Nie mogę też nie wspomnieć o tym, że autorka ma duży talent do opisywania trudnych tematów w lekki sposób. "Lalki z getta" nie przypominają nudnych lekcji z historii, a ponieważ łatwo odbiorcy wczuć się w bohaterów, szybko brniemy przez całą powieść. Poruszonych jest wiele wątków, które są dokończone w świetny sposób, nic nie zostaje pominięte. Momentami ta książka łamała mi serce, albo sprawiała, że pojawiała się gęsia skórka. Przeżywałam getto razem z Miką. Po historii tego tematu nie możemy jednak spodziewać się spokoju, ciepła i humoru. Mimo to, nie mogę zapomnieć i wybaczyć autorce tego, jak przedstawiła Polaków po drugiej stronie getta. Od razu mnie to uraziło. Czyżby autorka zapomniała zapoznać się z historią Warszawy? Ludzie tam wcale nie mieszkali w krainie mlekiem i miodem płynącej. Niejednokrotnie też pomagali Żydom, dlaczego więc zostali przedstawieni jako ci, którzy zamykają oczy na cierpienie innych? Jako tych, którzy świetnie bawili się "na wolności", którzy żyli pod dostatkiem, jakby ta cała wojna wcale ich nie dotyczyła?
Mam żal do autorki właśnie z tego powodu, że przedstawiła Niemców jako tych, którzy byli skłonni pomóc Żydom, a Polacy umywali od wszystkiego ręce, byli wręcz oprawcami. Oczywiście lalkarzowi z getta pomógł Niemiec, kiedy Polacy patrzyli na niego obojętnie jedząc syte posiłki. Tego nie mogę darować autorce i właśnie przez to odebrałam trzy gwiazdki z opinii. Nie można zapominać o tym, że warszawiacy i reszta Polaków miała niewiele lepiej niż Żydzi, też tracili bliskich z rąk Niemców, a mimo to pomagali jak potrafili.
Poza tym, nie mam do czego się przyczepić, niewątpliwie jest to książka godna przeczytania.