Krwawa panna młoda recenzja

Jeśli lubicie romanse mafijne, w których zdecydowanie jest więcej mafii niż romansu, to trylogia Rocchettich będzie idealnym wyborem. A do tego główna bohaterka gra tu pierwsze skrzypce! Ale od początku….

Sophia Padovino od zawsze wiedziała, że w kwestii własnego ślubu i wyboru męża, nie będzie miała za wiele do gadania. Gdy nadchodzi ten dzień, w którym dziewczyna zostaje wydana za mąż, nie spodziewa się, że resztę życia spędzi przy najgroźniejszym capo chicagowskiej mafii, Alessandro Rocchettim. Już sam ślub przeradza się w krwawą jatkę, bowiem uroczystość zostaje przerwana przez niepowołanych gości… Sama Sophia zostaje okrzyknięta krwawą panną młodą. Dlaczego?

Dynastia Rocchettich to książka, która na pewno pozostanie w mojej pamięci na dłużej. Gdy zaczynałam ją czytać, nie spodziewałam się, że to będzie tak niesamowita historia, której nie będę chciała odłożyć nawet na chwilę. Ja te trzy części pochłonęłam w dwa dni!! To chyba mówi samo przez się! Już po pierwszym rozdziale „Krwawej panny młodej” przepadłam. Od samego początku dużo się dzieje – Sophia staje na ślubnym kobiercu, a tu takie rzeczy – witraże w oknach wybuchają, krzesła latają, ludzie krzyczą – czytając czułam się dosłownie jakbym oglądała jakiś dobry film gangsterski. Uwielbiam gdy już pierwsze strony wzbudzają tyle emocji, że po prostu nie sposób odłożyć książkę, dopóki czytelnik nie dowie się co dalej z jego bohaterami.
Ogromny plus za świetnie wykreowane postacie. Z początku trochę się gubiłam, bo sporo ich się przewinęło, ale im dalej tym było coraz lepiej. Cała rodzina Rocchettich z początku przyprawiała mnie o ciarki na plecach, ale to chyba bardziej przez to, jak widziała ich Sophie. Jej rozmyślania i rozterki, zostały tak świetnie przedstawione, że ja sama momentami czułam jak przyspiesza mi serce, gdy dochodziło do jakiejś konfrontacji. A sama Sophie, grająca dobrą i poukładaną żonę, była po prostu genialna. Uwielbiam ją. Relacja między „nowożeńcami” była z początku tak napięta, że gdy już myślałam, że do czegoś między nimi dojdzie, coś się naraz działo i tyle było z moich nadziei, co z kolei doprowadzało mnie do szału :P ahh i ten „Bezbożny” Alessandro, który był zimny jak lód, a jednocześnie przerażający i uzależniający.
„Krwawą pannę młodą” przeczytałam na raz – dosłownie! Co więcej! Nawet nie robiłam sobie przerwy od czytania, tylko od razu sięgnęłam po drugą część, no bo po takim zakończeniu, chyba bym nie mogła spokojnie funkcjonować, gdybym się nie dowiedziała co dalej. I wy też nie będziecie mogli ;) polecam !