Krew Manitou recenzja

Graham Masterton "Krew Manitou".

To już czwarta część cyklu Manitou. A ja dalej nie mam dość. 

Harry, po przeżyciach z duchem Misquamacusa, po zniszczeniu małżeństwa i swojej rodziny, wraca do przepowiadania przyszłości, dodatkowo postanawia zająć się zielarstwem. Oczywiście nie udaje mu się dłużej trzymać od kłopotów. Nastaje epidemia... wampirza epidemia. Ludzie zabijają, bo pragną krwi. Ale i oni po krótkim czasie umierają. Jednak nie do końca... żywe trupy. Prawdziwe wampiry. Czy jest możliwe, że z tą katastrofą ma coś wspólnego Misquamacus? Przecież został unicestwiony... Harry jednak jest pewien, że to nie zwykły wirus, a coś paranormalnego. Jakieś siły nieczyste ściągają na Manhattan klęskę. Co zrobi? Stanie do walki? Będzie miał sprzymierzeńców? 

Co to była za historia... pełna krwi. Wampiry, całkiem inaczej pokazane niż w filmach, czy serialach. Mogę wręcz powiedzieć, że były dość realnie przedstawione. Mogłam spokojnie sobie wyobrazić, że taki wampir wychodzi z lustra w łazience... oj nie, nie. Lepiej o tym nie myśleć.

Podobało mi się! Nie wiem, może nie jestem jakoś bardzo wymagająca, ale Masterton sprawia, że przez całą książkę czułam dreszcze. Dreszcze niepokoju, ciekawości, strachu, obrzydzenia. Czytało się szybko i co dla mnie najważniejsze, nie czułam znudzenia. Historia porwała mnie od pierwszej strony.

Zmiana, jaka nastąpiła w Harrym, bardzo mi się spodobała. Już nie był takim sceptycznym głupkiem, tchórzem. Praktycznie od razu połączył fakty i nie próbował przekonywać samego siebie, że istnieje jakieś normalne, naukowe wyjaśnienie. 

Uwielbiam fragmenty ze Śpiewającą Skałą. Cieszę się, że ta postać dalej jest obecna w losach Harrego. 

Podsumowując. Jestem zadowolona, że wciąż przygoda z indiańskimi duchami i demonami trwa. Temat mnie wkręcił, zdecydowanie. Dlatego nie pozostaje mi nic innego, jak brać się za kolejną część. 

Osobiście, mimo różnych opinii, polecam.