Kochaj mnie czule recenzja

"Czas nie leczy ran, czas przytłumia emocje, czas pozwala o niektórych rzeczach zapomnieć."
Ile jest w stanie znieść jedna osoba? Ile bólu i cierpienia jest w stanie unieść? Jeśli zapytalibyśmy główną bohaterkę zapewne odpowiedziała by że wiele, jej życie nie jest usłane różami nawet jeżeli z pozoru tak się wydaje. Natalia dowiaduje się, że ma niepokojące znamię na dnie oka i od tej chwili jej świat, jej codzienność, jej życie ulega zmianie. Nie tylko choroba ma na to wpływ, przy okazji wizyty w poradni okulistycznej kobieta spotyka dawną miłość i jej serduszko daje o sobie znać. 4 lata później Natalie i Pawła czeka kolejna próba, na świat przychodzi ich syn, chłopiec ma zespół Aspergera. Małżeństwo nie potrafi przeskoczyć tej kłody i zaczyna się od siebie oddalać.
Nadchodzi dzień kiedy Natalia zostaje ze wszystkim sama, a dlaczego? Dowiecie się z książki.
Nie wiem ile jest w stanie znieść człowiek, ale wiem, że życie jest słodko gorzkie i po burzy zawsze wychodzi słońce, oczywiście czasami musimy się przeprawić przez bagno jakie zostało po ulewie ale to tylko jedna przeszkoda więcej wiec głowa i kieca do góry i lecimy dalej. Urzekł mnie ten cytat i może nie jest on najlepszy ale za to jest mega trafny i pokazuje czyje zdanie jest tak naprawdę ważne.
"Nie jesteś zupą pomidorową, żeby Cię wszyscy lubili. Nie muszą Cię lubić, nie muszą uważać, że to, co robisz, ma sens, ważne, że Ty tak uważasz." Musimy pamiętać, że to nasze życie i nikt za nas go nie przeżyje, nasze błędy i nasze nauki. Nikt nie ma prawa mówić nam jak mamy żyć. Pamiętajcie o tym. Książka w głównej mierze przedstawia sytuacje trudne, smutne i tak cholernie prawdziwie, że czytanie jej nie męczy, a Natalia budzi w czytelniku ogrom uczuć i sprawia, że chcemy dowiedzieć się czy zła passa minie, a w jej życiu zagości spokój i sielanka. Będę szczera i powiem, że raz odłożyłam książkę ze złości. Jest taki moment, a właściwie rozmowa miedzy Natalią a Pawłem gdzie mężczyzna wyrzuca jej 30 zł za kremy, a sam zamawia drogie szafki z Włoch do kuchni i marmurowe blaty, i to jego tłumaczenie, że on pracuje, a ona nie no matko boska to jest mój numer jeden na liście rzeczy które wprowadzają mnie z równowagi,no ale nieważne. Książka jest świetna i cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Zdecydowanie polecam.