Dawniej ludzie żyli w brudzie. Kiedy i dlaczego zaczęliśmy o siebie dbać? recenzja

Podobno gatunek "człowiek rozumny" (tu czasem mam wątpliwości) zaliczany jest do tak zwanej grupy systematycznej. To dobrze, bo tym razem tematem jednej z najnowszych książek Serii Zrozum jest czystość i dbanie o siebie, a tu systematyczność jest potrzebna, a nawet wskazana, choć nie należy popadać w przesadę.

W cywilizowanych krajach czystość zawsze była w cenie i stanowiła wyznacznik luksusu, choć były i wyjątki, kiedy to duchowość stała się ważniejsza niż ciało, które ukrywano pod toną białego pudru, strojnymi ubraniami i przedziwnymi perukami. Tak! Dobrze się Wam to kojarzy z dworem francuskim, z Wersalem, a w szczególności z Ludwikiem XIV, który podobno wykąpał się dwa razy w życiu! Bez względu na to ile w tym prawdy, człowiek ten otaczał się przepychem i luksusem, ale wyjątkowo nie znosił się kąpać, mimo, że w pałacu było coś takiego, jak pokój kąpielowy. Wewnątrz jednak panował potworny… smród, gdyż podobno korytarze pełne były uryny i fekaliów, a Ludwika męczyły najróżniejsze choroby z powodu jego awersji do wody. Na krótko przed jego śmiercią wydano zarządzenie, w którym nakazywano usuwanie fekaliów z pałacowych korytarzy… raz w tygodniu.

Niechlubnie w temacie czystości zapisali się również Słowianie za czasów Mieszka, gdy na głowie rządził kołtun odpowiedzialny ponoć za głupotę czy szaleństwo, nie wspomnę o ślepocie i śmierci.

Inaczej rzecz się miała na przykład w starożytnym Egipcie, gdzie wiedziano, że zapach działa jak afrodyzjak, szczególnie wiedziała to Kleopatra, która w swoje ciało i włosy wcierała różne olejki eteryczne i do dzisiaj jest kanonem piękna, które nie przemija. Królowa, aby zapewnić sobie jasną cerę, miękką i gładką skórę regularnie kąpała się w mleku z dodatkiem miodu i płatków róż, a na noc zakładała maskę ze złota, wierząc w moc szlachetnych kamieni i metali. Po dziś dzień kobiety na całym świecie inspirują się również makijażem, który wydobywał piękno oczu czy ust.

A jeszcze inaczej robiły to Rzymianki, które do usuwanie brudu używały oleju, który później zeskrobywano, gdyż woda nie dawała rady go spłukać.
Ale Rzym między innymi zasłynął z publicznych łaźni i latryn, gdyż bieżąca woda docierała do domów jedynie bardzo bogatych mieszkańców.
Z ciekawostek zamiast papieru toaletowego starożytni Rzymianie używali ogólnodostępnej gąbki - oczywiście po każdym użyciu sumiennie ją wypłukiwali.
Reszty dowiecie się z książki.

Agnieszka Krzemińska zabiera nas w arcyciekawą podróż przez epoki, kontynenty, państwa i miasta przypominając Nam, że kiedyś człowiek był podobny do sępa, bo zanim zaczął polować żywił się padliną, potem zmieniał się, a wraz z nim to, jak dbał o swoją czystość.
A teraz?
Teraz jesteśmy jak szkodniki, bo wraz z rozwojem cywilizacji zastąpiliśmy naturalne składniki chemią, która nie tylko szkodzi środowisku, ale również Nam samym objawiając się poprzez alergie skóry, grzybice czy inne infekcje pozbawiając Nas przy okazji naturalnej warstwy ochronnej.
Są tacy, co nie wyobrażają sobie życia bez codziennej kąpieli w wannie. Dawno przestałam to rozumieć. Ja nie wyobrażam sobie życia bez natury, która Nas otacza i bez bieżącej wody, a czystość można osiągnąć nie tylko długimi kąpielami przy których marszczy się skórą.

Zachęcam do przeczytania, bo to jedna z lepszych pozycji w tej serii!!!