Kiedyś przy Błękitnym Księżycu recenzja

Barbara dorastała w domu, gdzie alkohol był codziennością. Uzależniony ojciec bardziej patrzył na to co w butelce, niż na talerzu dziecka, a matka nie przejmując się losem dziewczynki wyjechała do Włoch, gdy ta miała zaledwie kilka lat. I choć pisała oraz słała paczki, stała się dla niej osobą daleką, a z czasem coraz bardziej obcą. Teraz główna bohaterka ma czterdzieści trzy lata i czuwa przy ciężko schorowanym ojcu w szpitalu. Czekając na lekarskie być albo nie być, nachodzą ją refleksje na temat mijającego życia.

„Niewiele jeszcze wiedziałam o miłości, ale już wtedy przeczuwałam, że nie będę umiała zbudować szczęśliwego domu. Żeby być rzemieślnikiem życia, trzeba najpierw poterminować u mistrza. Mnie zabrakło nauczyciela”.* To stwierdzenie najlepiej oddaje emocjonalną sytuację Basi. Przygodne kontakty z chłopakami oraz nieudane małżeństwo pełne fałszu i przemocy, to tylko niektóre skutki wieloletnich zaniedbań.

Jest to powieść niezwykle osobista, szczera. Można nawet powiedzieć, że przybiera formę rachunku sumienia, czy próby rozliczenia się z własnym życiem i nie są to odczucia bezpodstawne. Książka jako całość jest literacką fikcją, ale zgodnie z tym, co możemy przeczytać w jej zakończeniu, składają się na nią prawdziwe historie konkretnych ludzi i ich doświadczenia. A pierwszoosobowa narracja oraz skupienie na wewnętrznych przeżyciach postaci, wrażenie to tylko potęgują.

Nie brak tu fragmentów przesiąkniętych czarnym humorem, których przykładem może być opis małżeństwa Barbary z religijnym fanatykiem. Mężczyzna ten dumnie niesie „krzyż”, a zarazem idealnie ukazuje hipokryzję swej wiary, kiedy wyzywa i oczernia żonę. Z kolei stosowane przez niego słowne egzorcyzmy, mogą wywołać u czytelnika jedynie szczery uśmiech politowania.

Katarzyna Enerlich stworzyła lekturę wprawdzie dość przygnębiającą, ale nie pozbawioną iskierki nadziei. Jest to przejmująca batalia o własne szczęście i niezależność, okropiona latami wyrzeczeń, ale dowodząca, że na wszystko w życiu jest czas. Tytułowy Błękitny Księżyc to trzynasta pełnia w roku, zdarzająca się mniej więcej co dwadzieścia parę lat. Jest to czas, kiedy spełniają się wszystkie marzenia, a szczególnie te, które wydawały się dotąd najmniej realne. Czy ta magiczna data pomoże bohaterce stanąć na nogi i jaka będzie lekarska diagnoza dla jej ojca? Przeczytajcie powieść pani Katarzyny. Warto choćby dla jej pięknego, poetyckiego języka.


Katarzyna Enerlich „Kiedyś przy Błękitnym Księżycu”
Ilość stron: 288
Wyd. Mg
Warszawa 2011
Ocena: 5/6
* s. 12


http://od-deski-do-deski.blogspot.com/