Dzika droga. Jak odnalazłam siebie recenzja

Przychodzą w naszym życiu momenty, kiedy jesteśmy tak zmęczeni, zagubieni i pozbawieni motywacji do dalszego działania, że w głowie kołacze nam się tylko jedna myśl: uciec! Zostawić za sobą kłopoty i stresy i zaszyć się w jakimś ustronnym miejscu celebrując nieśpiesznie codzienność i podziwiając świat wokół. Z dala od cywilizacji, blisko natury. Kto z nas choć raz nie pomyślał: a gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w (przysłowiowe) Bieszczady.
Niewielu jednak ostatecznie decyduje się na taki krok. Bierzemy na przeczekanie, spychamy złe myśli w tył głowy i staramy się jakoś żyć dalej robiąc dobrą minę do złej gry.

Nie zawsze jednak tak się da o czym opowiada książka "Dzika droga. Jak odnalazłam siebie" Cheryl Strayed, która doczekała się w Polsce kolejnego wydania w przepięknej szacie graficznej.
To zapis wędrówki bohaterki przez duży fragment liczącego prawie 4300 kilometrów długodystansowego szlaku pieszego Ameryki Pacific Crest Trail , który wiedzie od granicy USA z Meksykiem aż do Kanady.
Kiedy niespodziewania w wieku 45 lat umiera matka autorki jej świat rozpada się na kawałki. Nie jest w stanie wrócić do normalnego życia: rujnuje swoje małżeństwo licznymi zdradami, zostawia niedokończone studia, zaczyna brać narkotyki. Jej życie traci sens. a ona zatraca się w rozpaczy.
Kiedy przypadkowo, podczas zakupów, jej wzrok zatrzymuje się na przewodniku po szlaku PCT, instynktownie czuje, że taka wyprawa może być dla niej ratunkiem.
Z niedorzecznie ciężkim plecakiem, bez fizycznego przygotowania postanawia przejeść jego część samotnie i podczas tej wędrówki przemyśleć swoje życie i znaleźć w nim jakiś sens.
To opowieść o walce z samym sobą, pokonywaniu trudności, które wydają się nie do pokonania i o ludzkiej życzliwości, którą czasami tak trudno nam dostrzec przez łzy i złość, która w nas kipi.

"Dzika droga" mnie zauroczyła autorka zaś zachwyciła swoją szczerością i odwagą, aby zawalczyć o swoje szczęście. To pięknie napisana opowieść o ludziach: ich słabościach, marzeniach i codziennych zmaganiach z trudami życia. Smutna i nostalgiczna, ale dająca nadzieję, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Czasami trzeba go po prosty poszukać trochę mocniej.
Bez wahania powiem, że to najlepsza książka, jaką do tej pory przeczytałam w 2022 roku. Polecam Wam tę pozycję po stokroć.