Tajemnica carycy recenzja

Mon dieu, co za genialny powrót do łask sarkastycznej i do bólu szczerej restauratorki, która po raz kolejny depcze po piętach organom ścigania. Kto by podejrzewał, że kobietka metr pięćdziesiąt w kapeluszu i wysokich szpilkach stanie się współczesnym odpowiednikiem Sherlocka Holmesa w damskim wydaniu.

Tym razem całą winą nie można obarczyć wina, ale inne trunki już jak najbardziej. A czekolada proszę państwa, to pierwszy stopień do zabójstwa zaraz po winie. Jestem zaintrygowana i ogromnie ciekawa, która kolejna rozkosz dla podniebienia okaże się śmiertelna w skutkach.

"Tajemnica carycy" to zupełna nowość dla czytelników Małgorzaty Starosty. Mimo że sama Agata Śródka nie zmieniła się nawet o jotę, humor, a przede wszystkim znajomości przestępczego półświatka spowodowały niemałe zawirowania w świecie słynnej restauratorki. Jak wiele może zależeć od małej pomyłki, a jeszcze więcej od czystego przypadku, który pod nogi rzuca nam los.

Caryca, Monarchini, Królowa — w tej książce kobiety rządzą i zdecydowanie nie będą to przykładne władczynie. Alkohol leje się strumieniami, żarty sypią się z rękawa, potrawy cieszą podniebienia, a jajo Fabergé cieszy oczy. Normalnie uczta dla zmysłów, którą zatruwają kłamstwa, bujdy i chciwość, taka nieznająca granic.

Mimo że sprawa jest prosta dla czytelnika, dla Agaty Śródki jest zupełnie niereformowalna. Po raz kolejny, zamiast wypoczywać, bohaterka stara się na własną rękę odnaleźć mordercę.

Kiedyś przy okazji pewnej rozmowy, doszłam do wniosku, że cykl Małgorzaty Starosty powinien nawiązywać nie tylko do poznawania regionalnej kuchni, ale również zwiedzania Polski. Dlaczego? Małgosia Starosta wybiera naprawdę urodziwe miejsca, a czytelnik oprócz świetnej zabawy przy lekturze, nabiera od razu chęci, aby te miejsca zobaczyć na własne oczy. W skrócie — Małgosia bawi i uczy.

Michel i jego niewymawialne "r" jest dla mnie mistrzostwem świata i z niecierpliwością czekam na kolejną książkę z przygodami Agaty Śródki — choć oczywiście nie tylko.