Cena krwi recenzja

Victoria Nelson, to ekspolicjantka. Mimo swojego młodego wieku, ma zaledwie 31 lat, awansowała już kilkukrotnie i była stworzona do tego zawodu. Jednak jej choroba uniemożliwiła jej brnięcie wyżej po szczeblach kariery i zrezygnowała, aby zająć się detektywistyką. Książka zaczyna się w momencie, kiedy główna bohaterka znajduje ciało mężczyzny, któremu wyrwano gardło. I w ten właśnie sposób w pewien sposób wplątuje się w zbrodnie, które mają głębsze znaczenie i motywy. Prowadzącym sprawę zabójstw jest Mike Celluci – były partner Nelson – nie tak łatwy w codziennym życiu człowiek. Oczywiście kobieta interesuje się morderstwem, zwłaszcza, że znaleziono także inne ciała, zabite w ten sam sposób. Prasa natomiast sieje panikę wśród mieszkańców, twierdząc, że wampir grasuje w okolicy. A ile jest w tym prawdy? Czy są jakieś podstawy, aby tak właśnie uważać?

Vicki jeszcze bardziej angażuje się w sprawę, nie tyle prywatnie, co zawodowo. Bowiem do jej domu przychodzi młoda studentka, która wierzy, że zabójcą jest wampir i zatrudnia Nelson, aby ta znalazła sprawcę. Coreen jest dziewczyną Iana, pierwszej ofiary, chłopaka, którego odnalazła detektyw. Jak można złapać wampira? A jak ma to zrobić kobieta, która nie widzi nic w mroku, a powszechnie wiadomo, że te istoty ukrywają się w dzień, a posiłkują pod osłoną nocy? Jednak upartość Victorii jest duża i podczas jednego nocnego wyjścia natrafia na tajemniczego mężczyznę i... krwawiące ciało obok niego. Czy to on stoi za tym wszystkim? Nie, dowiadujemy się, że Henry Fitzroy pragnie znaleźć mordercę i ma swoją teorię odnośnie owych zabójstw. Opowiedział o sobie Nelson, o swoim pochodzeniu i wiecznym żywocie. Tak, Henry jest wampirem, ale nie jednym z tych złych krwiopijców, tylko już uporządkowanym i ustatkowanym.

Akcja powieści jest szybka, treść wciąga, a fabuła intryguje. Jest to niepospolita historia o wampirach i innych istotach paranormalnych, w których istnienie na ogół nie wierzymy. A może to jest ten moment, aby zacząć? Do stylu autorki nie można się chyba doczepić, nie stosuje sztucznych dialogów, ani nadmiaru opisów, co zdobyło moje wielkie uznanie. Zgrabnie w powieść wtrąca wspomnienia Henry'ego z jego życia przed przemianą i po niej. Dodaje to całości autentyczności, a sam wampir, nie wydaje się ideałem – jest kimś realnym. Na szczęście w tej części nie pojawił się wyraźny motyw romansu, chociaż jego zalążek można tutaj zaobserwować i, albo polubić, albo wręcz znienawidzić. Ja na razie nie zaliczam się do żadnego obozu, zobaczę jak losy bohaterów potoczą się w kolejnych tytułach. Postaci nie są przeciętnymi i naiwnymi osobami. Są twardo stąpającymi po ziemi ludźmi, ukierunkowanymi i niezależnymi. Sama Vicki Nelson zdaje się być samodzielna, a także niedostępna dla innych. Tak samo jak Mike Celluci, posługuje się ciętym językiem i nawzajem sobie dogryzają – co nieraz było ciężkie w odbiorze, bo nie wiedziałam, czy tylko się droczą, czy naprawdę kłócą i mają siebie dość. Na pewno ciekawym zabiegiem jest narrator trzecioosobowy, dzięki czemu wydarzenia możemy obserwować z punktu widzenia różnych osób, co bardzo lubię. Także fakt, że czytelnicy praktycznie wiedzą kto stoi za sprawą zabójstw i w jaki sposób osiąga swój cel jest ciekawe, bo obserwujemy pracę detektyw i wampira i ich dążenia do dowiedzenia się prawdy.