Szukając Alaski recenzja

Pełna ciepła książka Johna Greena towarzyszyła mi w mgliste dni. Chodźcie ze mną poszukać Alaski – na taką wyprawę warto się wybrać.

Miles, czyli Klucha, to młody człowiek, który właśnie stoi na progu samodzielności. Wyfruwa z rodzinnego gniazda i zaczyna naukę w Culver Creek, wyrusza na poszukiwanie Wielkiego Być Może. Jest trochę odludkiem, ma specyficzne hobby – lubi czytać biografie i zapamiętuje ostatnie słowa znanych osób. W szkole zaprzyjaźnia się ze swoim współlokatorem – Pułkownikiem, Takumim, Larą i z piękną Alaską. Dziewczyna jest intrygująca, ma hipnotyzujące zielone oczy i nigdy nie wiadomo, czego można się po niej spodziewać.

Chodzą wspólnie na bardzo interesujące zajęcia o religiach świata, szukają odpowiedzi na pytania, które stawiali sobie najznamienitsi filozofowie. Ale nie tylko nauką młody człowiek żyje – są też „numery”. Mniej i bardziej spektakularne psikusy sprawiane zarówno innym kolegom/koleżankom, jak i nabieranie nauczycieli. Palenie zabronionych papierosów i picie zakazanego alkoholu. Alaska zawsze ma na tę okoliczność zakopaną butelkę wina truskawkowego. Zew przygody i beztroska. Cudowne młodzieńcze lata. Za tym wszystkim kryją się jednak wielkie dramaty. Jak to powiedziała Alaska „ja palę, by umrzeć”. Z jakimi demonami mierzy się tak młoda dziewczyna? Dlaczego jest nieszczęśliwa? I czy musiało dojść do tragedii? Koniecznie musicie przeczytać i się nad tym zastanowić. Miles roztrząsa sytuację na milion różnych sposobów.

„Szukając Alaski” to książka o dojrzewaniu, życiu i śmierci, o ważnych pytaniach, na które każdy sam musi sobie odpowiedzieć. Beztrosce zawsze towarzyszy jakaś tragedia. Życie jest słodko-gorzkie i trzeba sobie jakoś z tym poradzić. Książka doskonała jako lektura zarówno dla nastolatków, jak i dla dorosłych.