Islamskie fatum recenzja

Wątek romantyczny w tym wszystkim wypadł najsłabiej. Dostrzec to można szczególnie na początku, gdy Włodek poznaje swoją ukochaną. W tym czasie akcja toczyła się tak szybko, że nie miałam okazji poczuć tej chemii, kiełkującej u zakochanych. Nie opisano procesu, w którym oboje zaczynali sobie ufać i budować przyszłość. Zamiast tego narrator wyjaśnił, że odbyli kilka spotkań i dopiero od rozmowy głównego bohatera z bratem kobiety, byliśmy świadkami czegoś więcej.

Spore wrażenie wywarła wzmianka o feminizmie, który składa się na obraz ukochanej Włodka. Afganka ma tą świadomość, że los kobiet uzależniony jest od mężczyzn i ich interesów, a mimo to stale walczy nie tylko o swoją miłość, ale również o kobiety, które pragną żyć po swojemu. Czuję jednak niedosyt, bo z tego wątku można było wyciągnąć znacznie więcej.

Język autora jest zaskakująco przyjemny, więc z łatwością da się ją przeczytać w krótkim czasie.

Niestety, powieść nie jest dla mnie. Tak naprawdę to początek i koniec najbardziej przypadły mi do gustu. Przez resztę stron dość często się nudziłam, a powodem tego była zbyt duża ilość dywagacji, zbędnych opisów i tempo akcji.

Spodziewałam się czegoś nieco innego, ale jeśli Wy szukacie książki o polskich dyplomatach w krajach muzułmańskich, z elementami romansu, lećcie czytać „Islamskie fatum”.