Intruz recenzja

Od razu uprzedzam, że nie można się do niej zrażać. Owszem na początku każda strona idzie bardzo wolno i odechciewa się czytać, ale potem historia się rozkręca i gwarantuje, że nikt się nie zawiedzie na „Intruzie”. Znajdziemy tam wiele motywów: miłości, nienawiści , tęsknoty, zazdrości , przyjaźni oraz śmierci. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Wiem, że słowo „miłość” może nie jednego zniechęcić, ale to nie to co w Zmierzchu. Tu przeważa uczucie do brata i ogólnie ludzi. Niczego w tej historii mi nie brakowało. Nawet momentu, w którym bym płakała. Do ciekawych wydarzeń dochodzą postacie. Dusze i zwykli, jak najbardziej normalni ludzie. Gdy chciałam przeczytać tę książkę, zależało mi głównie na tym, żeby nie opowiadała o żadnych wampirach, upadłych aniołach czy demonach. Po prostu to już mnie nudziło. „Intruz” ukazał mi wszystkie cechy ludzkie jakie tylko można posiadać. Chcesz kogoś szalonego? Proszę bardzo, mamy Jade. Kogoś nienawistnego? Kyle. Kogoś nieśmiałego i bojaźliwego? Sunny. Kogoś wkurzającego? Łowczyni i Laceya.
Książkę aż do ostatniej strony czytałam z wielkim zaciekawienie. Nie było możliwości, żebym zasnęła przy niej. Autorka z jednego ciekawego wydarzenia przechodziła w następne i takim sposobem ciągle się coś działo. Jestem pod wrażeniem pomysłowości Stephenie Meyer. Jeszcze nigdy nie spotkałam podobnej historii. Tak jak w niektórych książkach widzę podobieństwo do poprzednich, w tej żadnego. Powieść jest niepowtarzalna i jedyna w swoim rodzaju.

Nie mogę sobie wyobrazić, że gdyby nie okładka nigdy bym nie zainteresowała się tą książką. To ona przykuła moją uwagę. Wielkie zielone oko. Choć nie jest one najpiękniejsze a i tak zaintrygowało mnie.