Implikacja recenzja

Jan Poniatowski opowiadał dokładnie o tym co widział przesłuchującym go policjantom. Ponieważ cierpiał na bezsenność bladym świtem wychodził na spacer. Dzisiejszy dzień jednak różnił się od pozostałych. Po drugiej stronie ulicy dojrzał ranną dziewczynę i ruszył żeby jej pomóc. Była okaleczona i całkiem naga. Poniatowski nie przyznał się tylko do jednego mianowicie znał ofiarę, nazywała się Joanna Kalicka i był pewny, że nie natrafił na nią przypadkowo.

I tak powiedział za dużo o listach i telefonach z pogróżkami.

Karolina czekała na Sebastiana lecz ten na jej nieszczęście nie przyszedł. Wyszła z kawiarni i nie bardzo wiedziała co dalej robić. Obok niej pojawiła się kelnerka, która przedstawiając się jako Anka, stwierdziła, że się nudzi i może ją gdzieś podwieźć. Pojechały do mieszkania Karoliny jednak pod drzwiami nie było skruszonego Sebastiana. Zamiast chłopaka marzeń był włamywacz, który uciekł z jej laptopem, gdy tylko dziewczyny przekroczyły próg.

Tajemnica sprzed dwudziestu lat zaczyna coraz bardziej doskwierać Poniatowskiemu, tym bardziej teraz gdy otrzymał list od prześladowcy.

Przyznał się w nim do okaleczenia Joanny i do porwania Sebastiana. Musi połączyć siły z Karoliną i wspólnie spróbować uratować kolegę. Czy im się to uda nim będzie za późno?

Książka jest napisana z perspektywy kilku osób. Historia z przeszłości dogania czwórkę bohaterów. Powiem szczerze, że mam ogromny problem z tą książką.

Ciężko to nazwać kryminałem, a już tym bardziej thrillerem. Nie ma w niej odrobiny śledztwa, ani tyci...

Dopiero na końcu autor sam wyjaśnia wszystkie wątki, niektóre są zupełnie oderwane od fabuły, która głównie opiera się na rozmowach postaci, które praktycznie nic sobą nie reprezentują po za tym, że są.

Jedna bohaterka Julka, która jest zupełnie nie związana żadną historią z głównym wątkiem, jest jakaś - chociaż nomen omen bardzo denerwująca.

Niektóre teksty są napisane w tak bardzo przedziwny sposób, że w ogóle nie jestem w stanie zrozumieć jak można było je umieścić w książce, do tego napisanej przez młodego, inteligentnego i sympatycznego człowieka.

Ponieważ moja szanowna koleżanka ma patronat nad tą powieścią słyszałam o niej same pozytywne opinie i z takim nastawieniem usiadłam do czytania. Niestety z każdą kolejną stroną moje zdziwienie rosło.

Jednym z największych zarzutów jest tak jak wspomniałam wyżej, brak jakiejkolwiek chociażby małej próby podjęcia śledztwa, czy budowania napięcia. Zero emocji niestety takich pozytywnych, gdyż te negatywne wzbudzał we mnie niemal każdy dialog...

Niestety nie była to udana podróż.

Mam nadzieję, że kolejna książka Tomasza Brewczyńskiego będzie zupełnie inna i za to będę mocno trzymać kciuki.

#oficynka

#renibook