Dymy nad Birkenau recenzja

" [...] Kto przeżył tu rok, jest jak człowiek obdarzony przywilejem nieśmiertelności: patrzy na nadchodzenie nowych pokoleń i żegna je, gdy odchodzą. [...]"

Książkę "Dymy nad Birkenau" autorstwa Seweryny Szmaglewskiej polecił mi mój tata. Wysłuchałam jej pod postacią audiobooka, czytała Katarzyna Błaszczyńska. Pierwsza wersja zaczęła powstawać zaraz po ucieczce autorki z marszu śmierci, który miał miejsce w styczniu 1945 roku. Sewerynie Szmaglewskiej napisanie tych trudnych wspomnień zajęło kilka miesięcy. Jest to pierwsze świadectwo okrutnego działania niemieckich nazistów w ich obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. Autorka spędziłam tam 2,5 roku.
Cieszę się, że powstało to dzieło. Nic nie jest tu podkoloryzowane. Idealne świadectwo dla przyszłych pokoleń.
"Dymy nad Birkenau" to mocna, przerażająca i wyciskająca łzy historia, której nigdy w życiu nie powinniśmy zapomnieć, ani nawet zataić. Powinniśmy głośno o tym mówić, żeby ta historia już nigdy się nie powtórzyła.
Przeciwieństwem miłości jest obojętność. Nam nie wolno być obojętnym na to co było.
Każdy człowiek nie ważne, jakiej jest narodowości i jaki ma kolor skóry, ma prawo do godnego życia. Zapamiętajcie.

Audiobooka "Dymy nad Birkenau" nie dałam rady wysłuchać w ciągu jednego dnia. Rozłożyłam sobie go na cztery dni.
Jest mi przykro, że ta książka jest tak słabo promowana. Gdyby nie mój tata nie wiedziałabym nic o jej istnieniu.
Autorka napisała jeszcze inne książki. Chętnie je wszystkie poznam.
Jak wiecie, uwielbiam czytać książki na faktach związane z niemieckimi nazistowskimi obozami koncentracyjnymi, dlatego nie żałuję, że poznałam tę historię.
"Dymy nad Birkenau" polecam czytelnikom o mocnych nerwach i wszystkim tym osobom, które uwielbiają czytać książki na faktach.
Jestem pod ogromnym wrażeniem ile informacji zapamiętała autorka. Musiała być bardzo dobrą obserwatorką.
Na początku książki dowiecie się, dlaczego Seweryna trafiła do Oświęcimia.
"Dymy nad Birkenau" to jej literacki debiut.
Autorka pisała te wspomnienia z głębi własnego serca. Warto docenić jej pracę. Nie jest łatwo pisać o przeżytej traumie, a co dopiero o takich potwornościach. Brawo za odwagę.