Susza recenzja

"Susza" Neal & Jarrod Shusterman

Alyssa wraz z rodzicami i bratem wiedzie spokojne życie w kalifornijskim miasteczku. Pewnego dnia z kranów przestaje lecieć woda. Nadszedł czas Suchych Kranów, który przetrwają tylko najwytrwalsi. Racjonowanie wody, obmyślanie alternatywnych rozwiązań i oczekiwanie na powrót upragnionego dobra to tylko niektóre problemy, które spotkają dziewczynę i jej przyjaciół.
"Susza" to dystopijna powieść młodzieżowa, która jeszcze długo przed pojawieniem się tłumaczenia zebrała liczne grono fanów w Polsce. Ale czy faktycznie jest to książka tak wspaniała, jak przedstawiają ją blogerzy? Czy sprostała ona postawionym przeze mnie względem niej oczekiwaniom?
I już na samym wstępie napiszę — historia opowiedziana przez Shustermanów nie urzekła mnie wcale. Autorzy przedstawili swoją wizję przyszłości, gdzie niewyobrażalnie wielka susza nawiedza Amerykę Północną. Motyw bardzo frapujący, zaciekawiający, ale z wykonaniem coś poszło nie w tę stronę, w którą bym sobie wymarzył.
"Suszę" uważam za istne kuriozum. Neal i Jarrod opisali w powieści tyle abstrakcyjnych, irracjonalnych sytuacji, że momentami czułem się przytłoczony tym wszystkim. Podróżujący po całych Stanach Zjednoczonych nastolatkowie, których spotykają przygody rodem z kreskówki. Tym książka niesamowicie mnie zawiodła. Nie wspomnę o tragicznie skonstruowanym epizodzie domu, który jest zarazem schronem nuklearnym i warownią nie do zdobycia górującą nad innymi budynkami na tej konkretnej ulicy. Czytając o tym, miałem wrażenie, że autorzy wrzucili mnie w niedopracowany świat opowiadania skonstruowanego przez ucznia szkoły podstawowej.
Nie do końca podobało mi się ukazanie kryzysu spowodowanego brakiem wody. Znam książkę, która, moim zdaniem, naświetla go o wiele lepiej, a jest to "Błękit" Mai Lunde.
Mam również zarzuty co do języka, jakim posługują się w książce autorzy. Jest on ogromnie infantylny, są fragmenty, gdzie Shustermanowie silą się na napisanie czegoś mądrego. Książka jest napisana tak, że wypływa z niej desperacja, frustracja, a czasami nawet egzaltacja.
Natomiast atutem książki niepodlegającym dyskusji jest to, że powieść niezwykle angażuje. Mimo że nie spełniła ona moich oczekiwań, to czytałem ją cały czas z zainteresowaniem, choć postępującą ze strony na stronę irytacją.
Co więcej, tu o niej pisać? Nie mogę jej niestety polecić.

Za egzemplarz książki dziękuję Klubowi Recenzenta serwisu nakanapie.pl oraz wydawnictwu YA!