Złota klatka recenzja

Cóż mogę powiedzieć o "Złotej klatce", hmmmm. Powieść podobała mi się ale czterech liter nie urwała ;) , wszystko znajome, dość przewidywalne i miejscami trochę jak bajka :) szczególnie błyskawiczny sukces firmy Faye "Revenge" oraz zemsta doskonała na byłym mężu ;)

Zabrakło mi tu klimatu jaki towarzyszył powieściom z Fjällbacki, z Ericką i Patrickiem. Jednak mam zamiar sięgnąć po kontynuację, książkę czytało mi się bardzo lekko, łatwo i przyjemnie. Bardzo dobrze skonstruowany opis toksycznego małżeństwa, zaślepienia, podporządkowania a potem stopniowego wynurzania na powierzchnię, otwierania oczu i dostrzeżenia całej brzydkiej prawdy. Niestety taki scenariusz jest bardzo realny. Spodobała mi się zasada oko za oko, ząb za ząb. Bo niby dlaczego, my kobiety mamy pozwalać na to aby mężczyźni ciągle traktowali nas jako gorszy gatunek ludzi, poniewierali nami, robili co im się tylko spodoba, manipulowali nami, poniżali, wmawiali że jesteśmy słabe i głupie, i sprowadzali nas do roli pokornego odbiorcy ich podłości. My kobiety, mamy w sobie siłę, cały ogrom inteligencji i odwagi i jesteśmy w stanie udowodnić mężczyznom, że z nami wcale nie tak łatwo ;) może nie koniecznie w ten sposób, jakiego użyła nasza bohaterka, bo to taka zbrodnia doskonała, a jak wiadomo takowe istnieją tylko w książkach. W sumie trudno mi się określić i utożsamić z tym, co bym zrobiła na jej miejscu, gdybym odkryła to, co Faye odkryła na laptopie byłego męża. Jednak znając prawdziwe życie i nasze realia skończyłoby się to pewnie tak, jak kończą się wszystkie tego typu okrutne historie. Bo takie działania, jakie podjęła Faye to tylko możiwe są w powieści.

Podsumowując "Złota klatka" to przyzwoita historia o życiu w toksycznym związku, o prawdziwej przyjaźni, która okazuje się być bardziej trwała i wartościowa niż wieloletni związek małżeński. Wspomnę jeszcze o tym, co mnie okropnie raziło i denerwowało. Ja osobiście mam alergię, nie zmoszę, nie toleruję gdy w treść książki wplatane są popularne marki dla snobów z kasą. Przecież do licha ciężkiego można napisać powieść o ludziach, którzy są majętni jak nie wiem co ale bez tego odstręczającego umieszczania wszystkich możliwych nazw popularnych marek. Wiadomo przecież, że ci ludzie nie ubiorą się w ciuch, buty czy biżuterię ze zwykłej sieciówki tylko pójdą na zakupy do Louisa Vuitton, Louboutina lub innego Cartiera. Więc po co jeszcze te nazwy pchać do powieści. Za to daję ogrmony, ogromny minus.