Bestia z Buchenwaldu recenzja

Sięgając po "Bestię z Buchenwaldu", nie byłam pewna czy dam radę ją przeczytać. Nie przepadam za szczegółowymi opisami drastycznych scen i raczej unikam takich książek. Po co zaczynać, jeśli mam ich nie skończyć. Coś jednak skłoniło mnie do sięgnięcia po tą książkę. Za każdym razem, gdy brałam ją do ręki bałam się co w niej znajdę. Wbrew moim obawom, udało mi się przeczytać ją całą.

Jest to historia okrutnej Ilse Koch, opowiedziana przez nią samą. Kobieta opowiada nam o swoim dzieciństwie i młodości. Jako dziewczynka razem z kolegami swojego brata bawiła się w bardzo nietypowe zabawy. Już jako nastolatka musiała iść do pracy. Szereg wydarzeń w jej młodym życiu sprowadził ją w końcu do miejsca, w którym poznała Karla, swojego męża. Ich życie toczyło się w Buchenwaldzie, gdzie mieli władze nad wszystkimi więźniami. To właśnie tam kobieta wykazywała się ogromną kreatywnością w karaniu i wykorzystywaniu więźniów. Była okrutna dla żywych i bezlitosna dla martwych.

Chociaż spodziewałam się, co mogę przeczytać, ciarki mnie przechodziły, gdy poznawałam kolejne pomysły Ilse. Chociaż głównie to jej działania są prezentowane, Karl również miał swój udział w tym okrucieństwie.
Pierwsza scena, już na początku książki, dokładnie zaprezentowany zabieg, wywołał we mnie ogrom emocji. Ciężko jest mi nawet znaleźć odpowiednie słowa. Było to po prostu straszne, zwlaszcza znając powody, dla których kobieta, zwana przez więźniów również Wiedźmą, zleca wykonanie czegoś takiego.
Drugą scena, która była dla mnie nie do przejścia była nieco dalej. Tu starałam się szybko przeczytać opis wydarzeń, nie skupiając się zanadto nad czytanym tekstem. Po prostu nie mogłam.
Pozostałe działania były straszne i ciarki mnie nie raz przechodziły podczas czytania, jednak były to opisy, które mogłam już dokładnie czytać.
Jeszcze zanim sięgnęłam po tą książkę wiedziałam, że władze obozów w okropny sposób traktowali więźniów, niejednokrotnie też wykorzystując ich zarówno żywych jak i martwych. Mimo tego, to co przeczytałam przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Historię Ilse Koch czytało się bardzo szybko. Bardzo ucieszyło mnie, że każdy z pomysłów kobiety, nie był szczegółowo opisany. Nie wiem, czy dałabym radę wtedy skończyć tą książkę.
Zawiodło mnie jednak zakończenie. W moich oczach, losy tej kobiety po opuszczeniu obozu, powinny potoczyć się zupełnie inaczej.

Myślę, że jest to jedna z ważniejszych pozycji literatury obozowej.