Gronhold recenzja

Lubicie książki, w których bohater cechuje się wątpliwą moralnością? Przyznam się, że raczej preferuję pozytywnych bohaterów, albo chociaż takich, w których dokonuje się przemiana. Jednak ostatnio miałam okazję przeczytać taką powieść i było to interesujące doświadczenie.

„Gronhold” Michalskiego, bo o tej książce mowa, ma kilku bohaterów. Ciężko tutaj wyznaczyć główną postać. Chyba najbliżej tej pozycji jest Dante Astick, złodziej bez sumienia, jeden z najbardziej poszukiwanych przestępców w królestwie. Jego celem jest odnalezienie tajemniczego skarbu, aby tego dokonać zrobi wszystko. Kolejną postacią jest król Gronholdu, Henryk II, który dla obrony swego królestwa knuje, spiskuje i morduje. Jest też i Namiestnik Północy, który bez skrupułów wyrżnie wioskę dla dobra ogółu. No i na koniec mamy także następcę tronu, Piotra, walecznego rycerza o olbrzymich ambicjach. Jak widać, żaden z naszych bohaterów nie należy do świętych, a jeśli dodamy do tego małżeństwa dla posagu, mordowanie swoich wspólników, tortury i rytualne mordy, zrobi się już całkiem krwawo.

Jest to powieść, którą ciężko mi ocenić. Z jednej strony mamy ciekawy pomysł, nieszablonowych bohaterów i wartką akcję. Książkę czyta się naprawdę szybko. Strony same umykały mi do przodu. Na plus należy zaliczyć także mapę, bardzo pomocną, ponieważ bohaterowie dużo podróżują, oraz ciekawe ilustracje. Okładka również przyciąga wzrok. Świat jest dobrze wykreowany, mamy sporo opisów podróży, rozmów polityków i żołnierzy, więc wiemy o co chodzi. Jest jednak i druga strona medalu… Jak mamy właśnie dość dużo szczegółowych opisów przyrody, czy jakiś niuansów, tak praktycznie nie wiemy nic o uczuciach naszych bohaterów. Zero przemyśleń, strachu, smutku, czy wyrzutów sumienia. Trochę jakbyśmy czytali suchy raport z akcji. Sprawia to, że ciężko polubić bohaterów. Zauważyć też można, że głównymi postaciami są tylko mężczyźni. Nie byłoby to może wadą, jakby nie to, że kobiety służą głównie do chędożenia, manipulowania nimi, ewentualnie do podziwiania ich piersi. Jak dla mnie, zbyt przedmiotowe traktowanie.

Drugi tom może być całkiem ciekawy, zwłaszcza gdy autor poprawi tych parę niedociągnięć. Trzymam kciuki.