Samotnica recenzja

Trzej koledzy w czasie ferii zimowych nudzą się przy trzepaku, narzekając, że pomimo ferii nie ma śniegu. Podczas rozmowy o padającym śniegu spotykają pana Henia, który zajmuje się zbieraniem na wózek różnych śmieci. Koledzy dostają od niego szamański bębenek, który ma im pomóc w przywołaniu śniegu. Chłopcy nie wierzą, że bębenek pomoże, ale zaczynają na nim grać, a chwilę później przenoszą się do krainy śniegu i mrozu, gdzie na każdym kroku ocierają się o śmierć.

Akcja książki początkowo toczy się w Polsce, a kraina do której zostali przeniesieni ma arktyczny klimat i jest dość dziwna. Nie tylko biorąc pod uwagę tylko zamieszkujące tam zwierzęta czy też rośliny, ale również ludzi, którzy są niezbyt skorzy do pomocy. Bohaterzy „Samotnicy” to Karoten – rudy i ciekawy świata, Pawian – który ma niesamowitą wyobraźnię oraz potrafi porozumieć się z ludźmi zamieszkującymi mroźną krainę i Szufla – zawodnik szkolnej drużyny piłkarskiej. A czym jest tytułowa „Samotnica”? Przekonajcie się sami.

Lekkie pióro autora oraz prosty język sprawia, że książkę czyta się w dość szybkim tempie. Pomimo tego, że całość jest dość ciekawą historią, to niestety niekiedy przysypiałam. Jednak niedługo potem akcja znów nabierała tempa i znów gnała w zastraszającym tempie. Według mnie pomimo tego, że książka jest skierowana do młodszych czytelników, nie przeszkadza to jednak w tym by sięgnęli po nią nieco starsi. Dobra zabawa gwarantowana.

Pomimo tego, że zima w końcu dobiegła końca książkę polecam, każdemu kto chce spędzić czas przy wyśmienitej lekturze.