Genesis recenzja

Ależ to było dobre!!! Czytałam tak długo, póki się nie skończyło. ,,Genesis’’ to już dwunasty tom serii o detektywie Robercie Hunterze (nie mylić z cyklem kryminalnym Simona Becketta o Davidzie Hunterze), w którym każdy, nawet najdrobniejszy wątek (nawet ten z Obleśnym Markiem) zostanie doprowadzony do końca. Dla czytelnika nie ma tutaj ślepych uliczek, no chyba że te, w które sam się wpuści.

Jeśli ktoś nie czytał żadnej z książek Cartera, to warto powiedzieć, że detektyw Robert Hunter jest szefem jednostki SO w Los Angeles, która specjalizuje się w badaniu przestępstw popełnionych ze szczególnym okrucieństwem. W gigantycznym mieście, z populacją liczącą prawie dziewiętnaście milionów ludzi, jakim jest LA, odnalezienie kogoś, kto nie chce być odnaleziony, to szukanie igły w stogu siana. Dlatego liczy się tutaj analityczny umysł, umiejętność niepoddawania się emocjom, myślenie logiczne i olbrzymia cierpliwość. Taki właśnie jest Hunter.

Kryminał ten jest dość makabryczny, mamy w nim do czynienia z nowym typem sadyzmu zabójcy, co dla niektórych może być nie do przejścia. Opisy często mają bardzo realistyczny charakter, niekiedy wręcz turpistyczny. Przez mordercę przemawia wściekłość, która nigdy jednak nie przyćmiła rozumu i to w nim jest najbardziej niebezpieczne. Potrafi on opanować mowę ciała do perfekcji i wysyłać ludziom fałszywe sygnały. Carter skupia się na mowie ciała kłamców; mistrzowie w tej dziedzinie potrafią kontrolować spojrzenia, mimikę twarzy, aranżują nawet spontaniczne odruchy. No bo to, że ktoś nie kłamie, wcale nie oznacza, że mówi prawdę.

Autor przemyca też informacje na temat działania mózgu i podświadomej percepcji zmysłowej. Dlaczego nie wychwytujemy szczegółów milionów obrazów, które widujemy na co dzień? Jak we wspomnieniach zniekształcamy rzeczywistość i dlaczego się tak dzieje? Dlaczego nasza pamięć jest bardzo wybiórcza? Na te i szereg innych pytań otrzymamy odpowiedzi w ,,Genesis’’.

Sporo uwagi Carter poświęca też mechanizmowi bullyingu, czyli zastraszania i znęcania się na innymi. Dlaczego czujemy się lepiej, gdy wykluczymy kogoś ze społeczności? Co nam daje szydzenie i ośmieszanie drugiego człowieka? Dlaczego będąc w grupie, nie potrafimy podejmować samodzielnych decyzji i często robimy coś wbrew sobie?

W kategorii kryminałów dałabym tej książce maksymalne pięć gwiazdek.