Szóstka wron recenzja

"-Jestem biznesmenem - powiedział jej. - Ni mniej, ni więcej.
-Jesteś złodziejem, Kaz.
-Czyż nie to właśnie powiedziałem?" Leigh Bardugo - Szóstka Wron.

Nietuzinkowi bohaterowie, to zapewne jedna z wielu zalet tego cyklu. Każda postać ma swoją przeszłość, swoje tajemnice, które z czasem wychodzą na światło dzienne i niekiedy są przyczyną kłopotów. Bohaterowie mimo swojego młodego wieku, wykazują się dojrzałością i momentami zapominałam, że mają po siedemnaście lat. Ktoś, kto zna trylogię Grisza, na pewno będzie miło zaskoczony że i w tej serii mamy nadal do czynienia z Griszami. Mi bardzo spodobało się to, że większość serii tej autorki, jest ze sobą powiązanych.
Cykl ten trzymał mnie do samego końca w napięciu. Główny bohater - Kaz Brekker, z pewnością jest jedną z tych postaci których nie da się nie lubić, mimo bardzo trudnego charakteru. Mogę pokusić się o stwierdzenie, że geniusz to zbyt lekkie określenie, w stosunku do tego młodzieńca. Niestety, nikt nie jest bez wad, w tym również Kaz, a jego błędy mocno odbijają się na innych kompanach. Oprócz Brekkera, mamy pięciu innych bohaterów i razem tworzą (nie do końca) zgraną ekipę.
Szóstka wron, jest pierwszą (z dwóch póki co) częścią o Kazie i jego kompanach.
Zadanie głównych bohaterów, jest teoretycznie łatwe, w praktyce jednak wygląda to gorzej. Lodowy Dwór, do którego mają się włamać, to niezdobyta twierdza. Kaz, Inej, Nina, Wylan, Matthias i Jesper już na starcie nie mają łatwo, a na każdym kroku sprawy komplikują się jeszcze bardziej, przez co nie sposób oderwać oczu od książki. Zakończenie pierwszego tomu, pozostawia po sobie niedosyt i wywołuje natychmiastową chęć sięgnięcia po kolejną część. W moim przypadku, na "Królestwo Kanciarzy", będące kontynuacją "Szóstki Wron" musiałam poczekać kilka miesięcy. A to, było doskonałym pretekstem, aby na krótko przed wyczekiwanym drugim tomem, przeczytać pierwszą raz jeszcze.
Bardzo podobał mi się lekki wątek romantyczny w tle, który moim zdaniem świetnie dopełniał tę fabułę i napędzał poczynania bohaterów.
Niektóre momenty bardzo mnie poruszyły i zdarzyło mi się przy nich zapłakać. Akcja toczyła się własnym tempem, chociaż czasem miałam wrażenie zbędnego przeciągania wątków.
Jest to jedna z niewielu pozycji, do których lubię wracać i za każdym razem, bawię się tak samo dobrze, jak za pierwszym.