Ferdydurke recenzja

Awangarda. Groteska. Absurd. Pierwsze skojarzenia z Gombrowiczem.
Zachwyt. Niechęć. Niezrozumienie. Różne reakcje na Gombrowicza.
Ironia. Drwina. Parodia. Krytyka. Satyra. Styl Gombrowicza.
(...)

"Ferdydurke" to powieść nieprzeciętna, stworzona przez nieprzeciętny umysł. Początkowo miała być rozliczeniem się z wrogami, ale, jak mówił sam autor, "wymknęła się spod kontroli".

Zarówno rzeczywistość, jak i bohaterowie zostają wyolbrzymieni, przerysowani, przejaskrawieni, zdeformowani, wykrzywieni.

Mamy głównego bohatera - Józia. Nasz Józio idzie do szkoły. I cóż w tym takiego dziwnego? A to, że nasz Józio ma trzydzieści lat, jest dojrzałym mężczyzną, wykształconym, a w dodatku jeszcze poetą. Pewnego dnia przychodzi do niego profesor Pimko, zwany także Belfrem Absolutnym, i biednego Józia, który nie wiadomo czemu czuje respekt i strach przed profesorem, zabiera do szkoły. Najogólniej mówiąc, Pimko Józia zbelfrzył.

Tak rozpoczyna się cała pokręcona, zagmatwana historia. A Gombrowicz cały czas szydzi, ironizuje, drwi. A to z instytucji szkoły, gdzie uczniowie powtarzają "Słowacki wielkim poetą był", a to z rodziny nowoczesnej, gdzie nasz bohater usiłuje zburzyć jej formę (np. poprzez babranie się w kompocie przy obiedzie). W owym domu Józio próbuje także przezwyciężyć formę córki państwa Młodziaków - Zuty, czyli tzw. kult łydki (jedną z prób jest wrzucenie dziewczynie do buta muchy bez skrzydeł). A to z dworu szlacheckiego, gdzie przyjaciel naszego bohatera - Miętus - zakochuje się w parobku (tak na marginesie, ów delikwent miał zawsze skłonności do ludu).