Duch Wikarego recenzja

Paryż, rok 1831. Miasto pełne kontrastów – eleganckie salony i mroczne zaułki, światło racjonalizmu i cień przesądów. W samym środku tego świata działa Valentin Verne, inspektor o niepokojącej urodzie i duszy dręczonej przez demony przeszłości. „Duch wikarego”, druga część cyklu Biuro do spraw tajemnych autorstwa Érica Fouassiera, to kolejna porcja intrygującego śledztwa na styku kryminału i tajemnicy.
Spirytyzm, oszustwa i groza w sercu Paryża
Historia rozpoczyna się, gdy do inspektora Verne’a zgłasza się Madame Mélanie d'Orval, kobieta o eterycznej urodzie i smutku wypisanym na twarzy. Nie tylko straciła córkę, ale i jej mąż padł ofiarą medium, które twierdzi, że potrafi skontaktować się z duchem dziewczyny. Kobieta prosi Valentina o udział w seansie spirytystycznym i zdemaskowanie oszustwa.
Tymczasem nad Paryżem znów zawisa widmo przerażenia – Wikary powraca. Morderca o chorej wyobraźni, który nie tylko zabija, ale i deformuje ciała swoich ofiar. Czy to zbieg okoliczności, czy może te dwie sprawy mają ze sobą więcej wspólnego, niż początkowo się wydaje?
Valentin Verne – detektyw rozdarty między logiką a tajemnicą
Postać Verne’a to jeden z najmocniejszych punktów powieści. Z jednej strony kieruje się nauką i rozsądkiem, z drugiej jednak nie może całkowicie odrzucić myśli, że świat pełen jest rzeczy niewytłumaczalnych. Czy duchy istnieją, czy też wszystko można wyjaśnić sprytem i manipulacją? To pytanie, które prześladuje go przez całą powieść.
Jego walka z Wikarym to nie tylko pojedynek intelektualny, ale także starcie z własnym lękiem i wątpliwościami. Kim jest ten tajemniczy przestępca? Dlaczego wybrał właśnie ten moment, by wrócić? I co łączy go z seansami spirytystycznymi?
Mroczny klimat XIX-wiecznego Paryża
📍 Paryż Fouassiera to miejsce pełne kontrastów – brudne, wilgotne ulice, po których snują się podejrzane typy, i pałacowe wnętrza, gdzie duchy przeszłości wciąż nawiedzają pogrążonych w żałobie arystokratów.
📍 Seanse spirytystyczne i świat okultyzmu – autor z niezwykłą dbałością opisuje sztuczki wykorzystywane przez ówczesne media, od lewitujących stołów po tajemnicze odgłosy, które sprawiają, że nawet racjonalny umysł zaczyna wątpić.
📍 Mrok, który nie jest tylko metaforą – każda strona książki przesiąknięta jest atmosferą tajemnicy i narastającego napięcia. Czytelnik nieustannie balansuje między logicznymi wyjaśnieniami a możliwością istnienia sił, których nauka jeszcze nie pojęła.
Podsumowanie
„Duch wikarego” to mroczny, klimatyczny kryminał z nutą tajemnicy i psychologicznej głębi. Fouassier umiejętnie łączy historyczny realizm, elementy nadprzyrodzone i pełne napięcia śledztwo, tworząc powieść, która nie tylko intryguje fabułą, ale i hipnotyzuje atmosferą.
Czy jesteś gotów zanurzyć się w świecie seansów spirytystycznych, makabrycznych zbrodni i iluzji, gdzie granica między rzeczywistością a oszustwem zaciera się w mroku? Jeśli tak, to Duch wikarego to lektura, która nie pozwoli ci zasnąć zbyt wcześnie…