Droga Cienia recenzja

Merkuriusz to zamieszkująca slumsy sierota i nie ma co liczyć na jakąś lepszą przyszłość. Jego najlepszym przyjacielem jest Jarl. Oboje opiekują się małą dziewczynką przez wszystkich nazywaną Laleczką.
Wieczór tego chłopca polega na wślizgiwaniu się pod bambusowe podłogi tawerny i łapaniu monet. W ten właśnie sposób zarabia na "czynsz" egzekwowany od Szczura.
Pewnego dnia Merkuriusz sprzeciwia się dręczycielowi i spotyka go za to słona kara. Pragnąc zemsty postanawia zostać uczniem Durzo Blinta - najbardziej opłacanego mordercy w mieście. Początkowo wielki mistrz nie chce o niczym słyszeć. Jednak po namowie decyduje, że da się chłopakowi wykazać. Oczywiście jego zadaniem jest zabić. Kiedy chłopiec wykonuje to zadanie, tym samym rozpoczyna nowe życie (wraz z nowym imieniem). Mija wiele lat, a i tak przeszłość nie daje o sobie zapomnieć..

Akcja dzieje się w bliżej nieokreślonym świecie, ale odpowiada naszemu średniowieczu. Intrygi, morderstwa i tajemnice - kocham takie historie, więc dla mnie to była istna gratka. Książka początkowo dość wolno się rozwija, ale kiedy już przechodzi do sedna porywa nas w wir wydarzeń. Jest to prawdziwa uczta słów. Jako przeciwniczka długich opisów w tym przypadku wręcz oczekiwałam na nie, ponieważ panu Weeksowi opowiadanie szło wprost genialnie. Chociaż muszę też przyznać, że już byłam znudzona ile to razy autor wspominał słowo seks (z 50?) lub pisał o kobiecych kształtach.

Przechodząc do trudnego tematu postaci muszę przyznać, że temu pisarzowi nie mam nic do zarzucenia. Merkuriusz czy też Kaylar absolutnie zalicza się do moich ulubionych bohaterów ever (tak samo jak cała książka). Niezwykle wrażliwy chłopak, który mimo wszystko pragnie być w końcu silny. Dla własnego bezpieczeństwa, a przede wszystkim przyjaciół jest w stanie zabić. Niezwykle inteligenty i pojętny jako uczeń Durzo Blinta.
Jednak główny bohater nie jest tu jedyną postacią zasługującą na zainteresowanie i pochwały. Do tych osób należy jego mistrz, Mama K i jego dawny przyjaciel Jarl - któremu niezwykle współczułam..

Książkę tę czytałam rok temu i nie do końca pamiętam jakie miałam odczucia przy niej. Na pewno były pozytywne. Jak już wspominałam fabuła jest niezwykła i zupełnie odrywa nas od rzeczywistości. Kolejną wadą było to w jakim momencie się skończyła! Do tej pory nie udało mi się kupić drugiej części (pierwszą to w ogóle z biblioteki wypożyczyłam), a bardzo jestem ciekawa co będzie dalej. Tę pozycję zdecydowanie zaliczam do moich ulubionych. :)

Ulubiony cytat:
"Może i wygraliście, ale wasze zwycięstwo to żaden triumf. Możecie mnie wygnać z mojego domu, ale nie zamieszkacie w nim. Nie zostawię wam nic prócz spalonej ziemi.[...] ale każda z cenaryjskich istot nosiła w sercu maleńki, słaby płomyk nadziei. Powrócę, przysięgał płomyk. Powrócę."

Ogólna ocena: 8/10