Tajemnica Edwina Drooda recenzja

Charles Dickens to pisarz, którego rekomendować nikomu nie trzeba. Wstydem jest wręcz pisanie, że to zasłużony autor Opowieści Wigilijnej, Olivera Twista, itd. A jednak, okazuje się, że warto zacząć od takiego szkolnego wstępu, by przekonać się, że jaki Dickens, jest każdy wie, a jednak potrafi nadal nas zaskoczyć. Zaskoczyć, zaciekawić, wciągnąć, by potem zniecierpliwić, zirytować i pozostawić oszalałych z ciekawości. Takie emocje przez pisarza zmarłego sto lat (ze sporym hakiem) temu? Czytając Tajemnicę Edwina Drooda, to jest nie tylko możliwe, ale pewne.
Aby spróbować podzielić się klimatem tej powieści, tak dalekiej od powszechnych wyobrażeń pełnego wiktoriańskich konwenansów Londynu i okolic, wystarczy przywołać pierwszy rozdział: oto John Jasper, drżącą ręką odpala kolejną fajkę z opium, obok niego leżą drżący Chińczyk, Hindus, stara kobieta, opowiadają sobie nawzajem swoje narkotyczne wizje i majaki... Nie spodziewałabym się takiego rozpoczęcia kryminału przez zacnego Dickensa. Spodziewałam się za to jego słynnego „czarnego”poczucia humoru i tu też się nie zawiodłam.
Dalej rozgrywa się intryga, oczywiście z gorącymi namiętnościami na pierwszym planie. Są oni – tytułowy bohater, młody architekt, sierota, przyrzeczony narzeczony z nieco już przygasłymi zapędami, choć nadal zazdrosny; Neville, konkurent z zewnątrz; John Jasper, wuj Edwina, nauczyciel śpiewu, człowiek szargany sprzecznościami, postać, która sprawia, że posądza się Dickensa o zainspirowanie innego pisarza do stworzenia Doktora Jekylla i Pana Hyde'a. Jest i ona - Rosa Bud, obiekt sporów i ukrytych żądz. Jest miasteczko spowite mgłą, nastrój grozy, niepokój, alkohol, tajemnice, kłótnie.. W końcu mamy Wigilię Bożego Narodzenia, noc, burzę i zaginięcie Edwina Drooda. Morderstwo, porwanie, nieszczęśliwy wypadek? Kiedy w miasteczku pojawia się detektyw Datchery, szczególnie zainteresowany Jasperem...Dickens umiera!
Pisarz doznał wylewu, po którym już nigdy nie odzyskał przytomności, w 1870 roku, po napisaniu szóstego z dwunastu odcinków powieści. Odtąd wieczna tajemnica zniknięcia Edwina Drooda stała się legendarna – nikt i nic, oprócz przewrotnego losu, nie zdołałby wymyślić lepszej reklamy kryminału, którego tradycyjne pytanie „kto zabił?” nigdy nie zostanie rozwiązane. Podobno Dickens wyjawił je swojemu siostrzeńcowi, podobno chciał opowiedzieć o zakończeniu królowej Wiktorii, ale ta odmówiła; podobno była już w przygotowaniu okładka, zdradzająca dalsze szczegóły fabuły.. Na te wszystkie doprowadzające do szaleństwa „podobno”, częściową ulgę przynosi wydawnictwo Replika, które w swoim wydaniu Tajemnic, zamieściło niezwykle ciekawe dodatki. Mamy notatki Dickensa i jego plany dalszych odcinków powieści, tak szczątkowe i enigmatyczne, że jeszcze bardziej rozbudzają ciekawość, co też autor miał na myśli. Można także skonfrontować swoje domysły z hipotezami zakończenia innych pisarzy, w tym G. K. Chestertona, znawcy twórczości Dickensa, który swój pomysł przedstawił w formie procesu sądowego.
Podsumowując, nie chciałabym, żeby korzystający z tej recenzji, doszli do wniosku, że okoliczności powstania powieści wydają się ciekawsze od niej samej. Dickens stworzył bardzo dobrze czytający się kryminał, z dopracowanymi postaciami, zwrotami akcji, interesującą teatralną kameralnością scen. A że do tego całość otoczona jest tą legendą i tajemnicą? Tym lepiej, bo okazało się, że w XXI wieku książka może wzbudzić jeszcze takie emocje.