Doktorzy z piekła rodem. Przerażające świadectwo nazistowskich eksperymentów na ludziach recenzja

Ta książka doczekała się wielu wydań, również w języku polskim. Choć od zakończenia II wojny światowej minęło już kilkadziesiąt lat dzięki takim publikacjom ludzkość nie zapomina o potwornościach jakie miały miejsce w niemieckich obozach koncentracyjnych. Miliony więźniów straciło tam zdrowie i życie, część z nich w wyniku zbrodniczych eksperymentów medycznych wykonywanych z błogosławieństwem i pod bezpośrednim nadzorem największych autorytetów medycznych III Rzeszy.

"Doktorzy z piekła rodem" to zapis procesu w Norymberdze 23 lekarzy (w tym jedynej kobiety Herty Oberhauser) i asystentów medycznych, którzy w imię własnych ambicji a często dla zaspokojenia zwykłej ciekawości dokonywali zabiegów pseudomedycznych na zdrowych więźniach bez ich zgody takich jak eksperymenty z dużymi wysokościami, z zamrażaniem w basenach wypełnionych lodem, sterylizacją czy regeneracją kości, mięśni i nerwów (znane chyba najbardziej za sprawą licznych świadectw tzw. "królików" z Ravensbrück, którym udało się przeżyć).
Jako reporterka sądowa do Norynbergi została wysłana młodziutka Amerykanka Vivien Spitz. To co usłyszała na sali sądowej zostało w jej sercu i umyśle do końca życia. Musiała patrzeć prosto w oczy mordercom w białych kitlach i słuchać zeznań świadków oskarżenia. Z tego bólu i niezgody na to co spotkało miliony istnień ludzkich z rąk nazistów zrodził się pomysł na książkę, która z założenia miała być jak najwierniejszą relacją z procesu.
Poszczególne rozdziały więc skupiają się na konkretnych oskarżonych i ich udziale w eksperymentach. Forma może wydawać się czytelnikowi zbyt "sucha", jednak doskonale oddaje atmosferą sali sądowej a taki był zamysł autorki.
Dla złapania oddechu w te treści Vivien Spitz wplata garść informacji o sobie: życiu codziennym w powojennych Niemczech, ludziach z którymi się zaprzyjaźniła czy też o późniejszej pracy w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych.
W mojej ocenie było to zbyteczne, ale rozumiem, że dla autorki publikacja ta była pewną formą uporania się z traumatycznymi wspomnieniami więc nie będę rozwijać mojej myśli.

To niezwykle poruszające świadectwo, które warto poznać: ku przestrodze. Bo mimo, że od stuleci przysięga Hipokratesa głosi "po pierwsze nie szkodzić" niezwykle łatwo przyszło nazistowskim lekarzom jej złamanie.