Martwa woda recenzja

Bardzo mnie wciągnęła lektura tej książki, chociaż jakoś tak się składało, że ciągle ktoś z domowników lub gości próbował mi w czytaniu przeszkodzić, zawsze coś komuś było akurat w danej chwili potrzebne. Niestety, czasem tak bywa.
"Martwa woda" to kontynuacja nowego cyklu z Karoliną Nowak i Krzysztofem Rozmusem, lecz nawet gdyby ktoś zaczął od tej części, to nie powinien się zbytnio pogubić, gdyż w zasadzie jest to zupełnie inna historia, tylko część tych samych bohaterów.
Może tym razem zacznę od minusów, skoro już pochwaliłam książkę. Może moje odczucie jest subiektywne, ale nieco wytrącały mnie z równowagi te fragmenty, które były swego rodzaju pamiętnikiem zatytułowanym "Zapiski znad martwej wody". Początkowo nawet nie były związane z właściwą częścią, ale później okazały się dość istotne dla rozwiązania zagadki.

W jednym z warszawskich akademików znaleziono brutalnie zamordowaną studentkę resocjalizacji, Alinę Kozioł. Sposób w jaki dokonano zabójstwa niemal jednoznacznie wskazuje, że sprawcą był silny mężczyzna. Alina właśnie obroniła pracę magisterską i z tej okazji koleżanki zrobiły uroczystą imprezę, zapraszając na nią kilkanaście osób. Zamordowana studenta mieszkała w pokoju z Kamilą a wspólną łazienką łączyły się z pokojem Wali i Honorki.
Zwłoki znalazła Wala i razem z Kamilą próbowały ją reanimować. Honoraty w tym czasie nie było w Warszawie.
Zespołem śledczym kieruje Karolina Nowak i prokurator Wacław Mucha. Co oczywiście nie podoba się niektórym członkom zespołu, gdyż uważają, że kobieta nie nadaje się na szefa grupy. Trafia tu również Krzysztof Rozmus, mający dosyć pracy w prewencji.

Okazuje się, że śledztwo nie będzie łatwe, tym bardziej, że im dalej, tym coraz więcej spraw się ze sobą zazębia i okazuje się, że studentka nie była tak "święta" jak początkowo o niej wszyscy mówili. Śledczy dowiadują się, że Alina razem z bogobojną Honoratą włamały się do klasztoru szarytek..., lecz czego tam szukały? Przecież prace magisterskie obu dziewczyn nie miały nic wspólnego z tym tematem.
Ślady prowadzą do małej mazurskiej wioski i jej przystani, do czasów sprzed niemal dwudziestu lat.
Jak to zwykle bywa, gdy już znamy rozwiązanie zagadki i wiemy, kto jest zabójcą, to wtedy wszystko nam się prawidłowo układa jak puzzle.
Lubię czytać o miejscach, które znam, a w tej książce autor opisuje mazurskie tereny. Część znam bardzo dobrze, bo mieszkam w okolicy a tę drugą część poznałam podczas letnich wypadów do znajomych. Dlatego dużo łatwiej jest mi wyobrazić sobie i prześledzić ścieżki i szlaki, którymi chodzili bohaterzy.
To tak, jakbym ponownie była na jakiejś wycieczce...

Te ostanie zdania zwiastują, że będzie ciąg dalszy, na który czekam już niecierpliwie...