Syn Nieskończoności recenzja

Książka Syn nieskończoności wydana w polskim tłumaczeniu przez wydawnictwo We need ya to debiut Adama Silvery na rynku powieści fantastycznych. Czy udany? No cóż...

Kreacja świata na 3 z plusem
Pierwszy rozdział poprzedzony jest krótkim słowniczkiem zawierającym najważniejsze pojęcia, definicje magicznych stworzeń, funkcje ludzi mających magiczną moc i tak dalej... Niestety, jest on niewystarczający. Hasła są opisane skrótowo, a w treści właściwej powieści niestety autor nie kłopocze się by opisać dane zjawisko jeszcze raz, ponieważ czytelnik zawsze może wrócić do początku i przeczytać jeszcze raz — to duży błąd. Takie kartkowanie sprawia, że człowiek się gubi i bardzo szybko zniechęca.
Sama kreacja świata nie powala — mamy ludzi obdarzonych mocą i magiczne zwierzęta, ale bez szału i polotu. Jedyną innowacją jest to, że magiczni nie są darzeni sympatią przez zwykłych ludzi i muszą walczyć o swoje prawa. Odniosłam wrażenie, jakby Silvera miał pewien pomysł, ale w połowie procesu twórczego rozmyślił się i pozbawił pracę wielu szczegółów, które pozostały jedynie w jego głowie.

5 za problemy i relacje międzyludzkie
Charakterystyczną cechą łączącą książki Silvery jest rozwinięcie sfery emocjonalnej bohaterów — niemal każdy ma trudną przeszłość, a historie nie są powtarzalne. Widać wyraźnie co kogo z kim łączy, a co kogo z kim dzieli. Autor przemyca też bardzo ważną wartość edukacyjną — jedna z bohaterek, Eva, prowadzi terapie grupowe dla osób obdarzonych mocą, które zostały odrzucone przez społeczeństwo i mają problem z samoakceptacją. Ukazanie tego, że trzeba pomagać innym oraz, że warto zwrócić się do kogoś z prośbą o pomoc, to motyw, którego często brakuje mi w młodzieżówkach. Syn nieskończoności pokazuje, że korzystanie z pomocy specjalisty nie jest powodem do wstydu, a do dumy, że zdajemy sobie sprawę z problemu i chcemy podjąć walkę o lepsze jutro i akceptację tego jacy jesteśmy.

Zaliczone, ale Prymusem Roku nie zostaniesz
Sięgałam po tę książkę z wielkimi oczekiwaniami, w końcu poprzednie powieści Silvery były świetne! Tutaj coś jednak nie zagrało tak jak powinno. Elementy fantastyczne są upchnięte w fabule niemal na odczepnego, byle coś tam było, ale zbyt wielkiej troski do szczegółów nie przyłożono. Przez większość czasu nie byłam zachwycona, dopiero końcowe rozdziały przyciągnęły mnie do siebie jak magnes. Ostatnia scena mnie zaskoczyła, totalnie nie przewidziałabym obrotu, który przybrały wszystkie sprawy.

Podsumowując — książka nie jest najgorsza, ale najlepsza też nie. Jeśli szukacie pioniera z rynku fantastycznego, to nie sięgajcie po tę pozycję, bo się rozczarujecie. Jeżeli natomiast interesuje was literatura młodzieżowa, problemy współczesnych nastolatków i nie macie problemu z obecnością kilku elementów fantastycznych to dajcie jej szansę.
Mimo, że nie straciłam głowy dla Syna nieskończoności, to chętnie sięgnę po tom drugi. Nie mam co do niego wysokich oczekiwań, ale liczę, że zaskoczy mnie czymś pozytywnym.