Kłamstwa, wszędzie kłamstwa recenzja

Sceptycznie podchodzę do książek, które przez wydawnictwa określane są jako „Międzynarodowy bestseller”. Jeszcze bardziej wzdrygam się, kiedy na okładce sugerowane są mi emocje, które powinnam odczuwać w trakcie czytania. Pokładam jednak dużą dozę zaufania w tej kwestii wydawnictwu kobiece i sięgając po „Kłamstwa, wszędzie kłamstwa” wiedziałam, że się nie zawiodę.

Adele Parks przedstawiła nam historię Daisy i Simona. Idealnego małżeństwa z idealną córeczką. Mieszkańców jak sama okładka wskazuje idealnego domu w idealnym mieście. Co więc sprawiło, że w tej idealnej rodzinie pojawiają się rysy ? Czy istnieje idealne kłamstwo, które naprostuje lawinową kolejkę niechcianych wydarzeń ? Czy istnieje w ogóle tak idealne kłamstwo, które nigdy się nie wyda ?

Kłamstwo. Najpierw pojawia się jedno. Później drugie – uzupełniające opowiedziany już ciąg zdarzeń. Trzecie, które ma tylko docisnąć trochę emocji. Czwarte. Po piątym przestajesz liczyć. Nagle sam nie jesteś pewien, czy Twoje życie to już nie jest tylko fikcja. Gubisz się w rzeczywistości. Chowasz poczucie wstydu w zakamarkach pamięci. Za późno już na wypowiedzenie prawdy, kiedy cały Twój obraz stoi na naciągniętych faktach.

Alkohol. Pierwszy drink – tylko na rozluźnienie. Drugi drink – przecież tata też pił. Trzeci drink – dla towarzystwa. Czwarty i piąty, a potem cała butelka, którą po opróżnieniu chowasz przed własną żoną. Byleby nie dopuścić do siebie prawdy. Jak można rozważać fakt, że Twoja wyczekana córeczka jest blondynką, a Ty i Twoja żona genetycznie do tego obrazu nie pasujecie ? I ten lekarz ginekolog, który opowiada Ci jakieś dziwne historie na temat wyników badań Twojego nasienia. Nasienia z którego podarowałeś żonie najcenniejszy skarb.

Żona przymyka oko na alkoholizm męża. Czuje się zawstydzona pośród bliskich sobie osób, ale nie powie nic. Będzie udawała, że wszystko jest w idealnym porządku. Nikt nie może wiedzieć co dzieje się pośród ścian jej domu. Przecież to tylko drobne niedopowiedzenia, trochę procentów. Przecież to jeszcze nie patologia. On nie bije. Nieświadomie połączy jednak te dwa czynniki i zderzą się na masce samochodu z jej dzieckiem w akompaniamencie echa ich przeszłości.

O ile nie przepadam za powieściami typu „domestic noir” to ta historia jest tak hipnotyzująca, że bez wahania mogę ją wam polecić i zagwarantować, że nie będziecie się w stanie od niej oderwać,a wątki jakie porusza zapewnią wam pełen wachlarz emocji jakie może czuć uzależniony i jego rodzina. Kłamca i jego ofiary.