Wojna bogów recenzja

Kolejny atak na Paryż znów wstrząsnął do reszty frankami przywracając na tron pierworodnego syna Karola Wielkiego. Tym sposobem Ivar zdobywa kolejnego sojusznika, który będzie mu potrzebny w natarciu na potężne i niezdobyte mury Konstantynopolu. Czy Ivar zdoła uwolnić brata? Czy to będzie jego ostatnia walka?

Moi kochani, oto ostatni tom serii Daniela Komorowskiego ,,Furia Wikingów". Muszę przyznać, że z jednej strony odczuwam pewną nostalgię, ale z drugiej strony też ulgę. Seria w końcu się zakończyła, było dużo poległych... nie każdy przeżył, ale większość postaci myślę, że może być ukontentowana tym w jakim miejscu znalazła się - zwłaszcza patrząc na to, jaką drogę pokonali przez te osiem tomów. Zwłaszcza Ivar może być zadowolony (chociaż ja jestem mniej. Jak wspomniałam w kilku recenzjach - nie potrafię do końca wybaczyć autorowi, że Bezkostnemu wszystko się udaje...).

Czy ostatni tom był dobrym pożegnaniem?
I tak i nie...
Tak, ponieważ: Dostaliśmy domknięcie wszystkich wątków. Pewne winy zostały "przebaczone", bitwy wygrane, a relacje umocnione. Dodatkowo mamy to, czym autor naprawdę może się pochwalić - czyli świetnie napisane sceny walk oraz świetne i zabawne przekomarzanie się wrogów. Na plus też była relacja Ivar-Haakon, którą mogę chyba w tym momencie nazwać braterską więzią z pola bitwy. Fajny oczywiście był też epilog, który był swoistym pożegnaniem z postaciami, które znaliśmy wcześniej, a które były bardzo związane z Ivarem (nie zdradzę jakie, żeby nie zaspojlerować)

Nie, ponieważ: Ivar dalej nie zaznał żadnej porażki, żadnej konsekwencji swoich czynów (Jasne, ginęli za niego ludzie, ale ten nie odczuwa tego osobiście). Sceny z kobietami... a zwłaszcza z Mildrith (to jest tak głupia postać z takim zmarnowanym potencjałem, ze to szok. Zapowiadała się na zaciętą laskę, która nie da sobą rządzić... tymczasem została zamieniona w kobietę, która czeka aż jej chłop przyjedzie i się z nią zabawi, a potem jest wielce zdziwiona jak to się stało, że jest tak szybko w ciąży... straciła całkowicie pazur. Zresztą tak samo jak i większość wybranek synów Ragnara). Ogólnie relacje z kobietami leżą, nie ma w tym głębi. A antagoniści... przykro patrzało się na Konstantyna w poprzednim tomie, a w tym... no cóż.

Podsumowując. Mimo moich "narzekań" to uważam, że seria jest warta przeczytania. Zwłaszcza dla fanów serialowych Wikingów albo tej tematyki. Wciąga, jest pełna napięć oraz walk i zdrad.

Ostatni tom otrzymuje ode mnie 6/10, tak jak i cała seria (wyciągając średnią, ze wszystkich moich recenzji)