Dary bogów recenzja

Świat dziś to globalna wioska. Granice bywają jedynie symboliczne, a łatwość pokonywania wielkich odległości sprawia, że każdy przy odrobinie chęci i pieniędzy może być obywatelem świata. To wszystko sprawia, że często zachłystujemy się tym co inne, obce – przejmujemy zwyczaje i tradycje, nie znając dobrze własnych.

W podręcznikach do języka polskiego znajdują się mity bardzo egzotyczne, np.: chińskie i indiańskie, a tymczasem nasze zdają się być zapomniane. Dzisiejszy uczeń poznaje dobrze mitologię Greków czy Rzymian, nie znając własnej. To przykre.

Dzięki powieściom fantasy, filmom i grom komputerowym młodzież ma możliwość zapoznania się – choć w wielce przetworzonej wersji – z mitami celtyckimi, nordyckimi czy germańskimi. Wystarczy wspomnieć Thora czy Lokiego przywołanych w filmach Marvela.

Jak wynika z poprzednich rozważań ani szkoła, ani popkultura nie dostarczają młodym ludziom wiadomości o słowiańskim dziedzictwie. Dlaczego tak jest? Być może winne jest pokutujące przekonanie o początku Polski, wiązanym z rokiem 966. Wszystko co działo się przed było pogańskie, więc nie należy o tym wspominać…

Na szczęście nie jest to świat zupełnie zapomniany. Liczne grupy rekonstrukcyjne, a także rodzimowiercze, małymi krokami przybliżają zbiorowej świadomości świat Ludzi Słowa. Wiele publikacji naukowych oraz beletrystyki wydanych w ostatnim czasie pozwalają odkryć ten świat na nowo. A potrafi on prawdziwie zauroczyć.

Do tego nurtu zalicza się także powieść Witolda Jabłońskiego. Mamy tu solidny wstęp, w którym autor nakreśla sytuację historyczną Słowian i ich przedchrześcijańską obrzędowość. Dodatkowo znajdziemy pieczołowicie zebraną literaturę przedmiotu oraz dwa dodatki „Słowiańskie bóstwa” i „Kalendarz obrzędowy Słowian”- opracowany przez Ratomira Wilkowskiego – żercę Rodzimego Kościoła Polskiego. To część „naukowa”, a potem czeka na czytelnika czternaście opowieści. Fikcja miesza się z faktami, strzępki informacji ze źródeł łączą się w czarujące historie, które być może przed wiekami były opowiadane przy ogniskach naszych przodków.

Autor sięga po konwencję baśni – opowieści snute przez starego bajarza przenoszą nas do czasów kiedy Słońce było bogiem. Mimo solidnego oparcia w źródłach i rzeczowego podejścia do tematu, nie ma tu pseudonaukowego zadęcia. Książkę czyta się bardzo przyjemnie i na pewno jeszcze do niej wrócę.