Harry Potter i komnata tajemnic. recenzja

Druga część niesamowitych przygód Harry'ego Pottera nadal pozostaje utrzymana w klimacie młodzieńczych fantazji, choć napotykamy tu element, przez który na naszym ciele może pojawić się gęsia skórka. Podczas czytania dowiadujemy się o kolejnych dziwnych historiach, jakie przydarzają się w Hogwarcie, a na które nikt nie potrafi znaleźć sensownej odpowiedzi. Mrożące krew w żyłach napisy (czerwoną farbą lub... krwią?) na ścianach, spetryfikowane ofiary, które zastygły bez ruchu i czekają na uwolnienie, a do tego tajemnicze szepty, które słyszy tylko Harry Potter... Jednak najbardziej przerażające jest to, kto i w jaki sposób doprowadził do wszystkich tych wydarzeń. Czytelnik zaczyna rozumieć, że w świecie magii rozgrywa się prawdziwa walka na śmierć i życie, a niebezpieczeństwo jest coraz bliżej i jest naprawdę potężne. Jednak obok tych wszystkich sytuacji, bohaterskie trio nie próżnuje. Na lekcjach uczą się przesadzania mandragor, po lekcjach zaś preferują znacznie trudniejszą i skomplikowaną magię, jak choćby warzenie eliksiru wielosokowego. Oczywiście wszystko robią w dobrych intencjach - w końcu na celu mają tylko odkrycie prawdy, jaka stoi za dziwnymi zdarzeniami oraz złapanie dziedzica Slytherina. W kulminacyjnym momencie znów nie możemy przejść obojętnie obok lojalności i silnej przyjaźni, jaką nam przedstawiono, a także bohaterskości, o której niejeden mógłby tylko pomarzyć. Tym razem jednak wspaniała dwójka, cechując się ponadprzeciętną zdolnością do trafnej analizy i łączenia faktów, podejmuje ryzyko walki ze złem, przede wszystkim dlatego, by uratować ważną im osobę, ale także dlatego, by chronić wszystkich w Hogwarcie. Dla Harry'ego jest to zdecydowanie pierwsza tak trudna próba charakteru i męstwa, a także odkrycie prawdy i zmierzenie się ze śmiercią... Choć na szczęście wszystko kończy się dobrze. Po tych przeżyciach nic już nie będzie takie samo. Czy Harry uświadomił to sobie już wcześniej czy dopiero ocierając się o pewną śmierć? Tego niestety nie wiemy, jednak czytelnik jak najbardziej może wyrobić sobie własne zdanie.