Coś niebieskiego recenzja

Gdybym miała oceniać książkę powierzchownie, rzec mogłabym “babskie czytadło”. Typowa historia, główna bohaterka głupia jak but, egoistka, zadufana w sobie, niepotrafiąca docenić tego co ma dopóty tego nie straci. Ot, cała filozofia. Ale sztuką dobrego przeczytania książki jest fakt, że wynosimy z niej coś mądrego, mimo tego, że inni tego nie widzą. I głównym problemem w książce wcale nie jest porzucenie Darcy, jej ślub, ciąża itp. Wcale nie. Główną sprawą w książce jest przemiana Dracy, jej walka z samą sobą. I efekt jaki poznajemy na końcu. Nie zdradzając zakończenia, skupię się na wewnętrznej przemianie jaką zaserwowała na pani Giffin. Otóż pod bazą zwykłego czytadełka czyha większy problem, który dotyka co raz to częstszą osobę. Spójrzmy prawdzie w oczy. Niby XXI wiek, a społeczeństwo to banda snobistycznych bałwanów, którzy myślą tylko o sobie. I to właśnie pani Giffin nam pokazuje, trochę światła dziennego na życie kobiety, która w życiu miała wszystko, urodę, figurę, pieniądze, a teraz zostaje z niczym. Przemiana jaka zachodzi w bohaterce jest wielka i właśnie dzięki niej, patrzymy na samych siebie z innej perspektywy. “Czy aby przypadkiem ja nie jestem taki sam/sama?” Pod pozorem znowu szczęśliwego zakończenia kryję się ukryta mądrość życiowa, która przyda się nam nie tylko teraz, ale na długie lata w przyszłości.

"Kiedy wszyscy biją brawo i piją szampana, uśmiecham się do Rachel, myśląc, że doskonale to ujęła. Miłość i przyjaźń. To one czynią z nas ludzi, którymi jesteśmy. A jeśli pozwolimy, potrafią nas również zmienić."