Jedyne dziecko recenzja

Grace zaginęła, niestety następną informacją dla rodziców jest to, że znaleziono jej zwłoki, a policja uznaje to za samobójstwo. Matka Kat nie wierzy w taką wersję wydarzeń i rozpoczyna własne śledztwo. Co tak naprawdę się zdarzyło, jaką prawdę o swojej córce poznają rodzice?

Nie ukrywam książka będzie odbierana różnie przez czytelników. Mimo, że to thriller fabuła jest bardzo minimalistyczna. Przede wszystkim nie spodziewajmy się szybkiej czy zawiłej akcji, bardziej książka oddziałuje na psychiczne aspekty naszej duszy. Początkowo byłam sceptycznie nastawiona do całości, irytowała mnie Kat, jej poczynania były dziwne, opisy jej życia również. Dopiero po przeczytaniu całości stwierdziłam, że te wszystkie opisy, wydarzenia budowały napięcie i uwidaczniały całą sytuację. Widać przechodzenie rodziny w „normalne” życie po śmierci dziecka, inaczej robił to ojciec inaczej matka. I nie chodzi tutaj o brak uczuć, bardziej o wiarę we własne dziecko i to, czego samemu się doświadczyło w dzieciństwie. 

Matka musi zmagać się z własnymi demonami z przeszłości, z nieczułą matką, z środowiskiem, z którego wyszła, biednym, ale także nauczyć się życia w bogatym świecie. Pisarka przedstawiła to idealnie, zakłamanie obydwu stron, a rola matki Kat dopełniła tego obrazu. Uśmiechnięte twarze i współczucie po śmierci Grace nijak się miały do rzeczywistości, jej życie też nie miało nic wspólnego z tym jak postrzegali ją rodzice. Widać tutaj wyraźnie, że gramy role dla różnych osób i w pewnym momencie nasze przedstawienie bierze górę i wygrywa. 
Niewątpliwym atutem jak dla mnie jest też to, jak na nasze życie wpływają osoby, które potrafią nie zważając na nasze uczucia manipulować nami i jak łatwo się dajemy wciągnąć w takie gierki. Mimo, że Kat jest silna potrzebuje uczuć takich zwykłych, a łatwo ją zranić, podszepty osób, które według wszystkich zasad powinny jej pomóc doprowadzają ją do łez. Każdy tą książkę odbierze inaczej, osoby szczęśliwie otoczone wspaniałą rodziną, jako coś, co według nich się nie zdarza. Osoby, które mają w swoim otoczeniu toksycznych przyjaciół czy rodzinę, jako odzwierciedlenie swoich przeżyć. Ja osobiście polecam, dla przemyśleń, dla zastanowienia się nad swoim życiem.