Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj recenzja

Ile razy zdarza się Wam wyjść ze swojej strefy komfortu? Na pewno nieczęsto. A z tej literackiej? Może trochę częściej. U mnie spotkanie z książką „Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj” było takim właśnie wyjściem z literackiej/ książkowej strefy komfortu.

Co mogę powiedzieć o samej książce? Jest to zbiór przemyśleń, obserwacji dotyczących różnych wydarzeń mających miejsce w Polsce i na świecie. Ta książka to trochę jak wgląd w duszę artystki. Czytamy co myśli, jakie są jej poglądy i opinie. I wcale nie musimy się z nimi zgadzać, nie o to tu chodzi. Choć ja muszę powiedzieć, że podziwiam ją za odwagę. Niewiele jest osób, które tak bezpośrednio potrafią napisać czy powiedzieć wprost co myślą.

Mery Spolsky dotyka wiele wydarzeń, jak już wspominałam, śmierć swojej mamy, protesty z jesieni. Jest świetną obserwatorką rzeczywistości. Są to małe i duże rzeczy (możemy przeczytać też o jej podbojach miłosnych czy zwykłej miłości do jedzenia).

Jednak to co podobało mi się najbardziej w tej książce i dlaczego będę ją polecać to forma książki. Strzępki myśli, dłuższe wspomnienia, można stwierdzić, że to już było, jednak jak dla mnie nie w taki sposób. Książka miejscami wygląda tak, jakby ktoś pozbierał kartki papieru (z tekstem i rysunkami) i spiął je w całość. Moim zdaniem jest to podejście nowatorskie, choć też coraz częściej zauważane w nowościach czytelniczych (przykładowo książka Nosowskiej). Teksty są tu napisane w różny sposób, rozstrzelone po kartkach, czasem to teksty piosenek. A mimo wszystko można w tym zobaczyć układ i porządek. Czytając nie ma się wrażenia chaosu.

Kolejna rzecz, która mi się podobała to język. Mery pisze w sposób niezwykle plastyczny. Jakby słowa same z niej wypływały bez żadnego problemu. Podobały mi się liczne metafory, porównania do popkultury oraz sam zasób słownictwa. I może mówię tu jak jakaś nauczycielka z podstawówki, ale to wszystko widać czytając książkę. „Jestem Marysia i chyba się zabiję dzisiaj” naprawdę dobrze się czyta.

A sam tytuł? Przewrotny. I bardzo dobrze, bo to książka nastrajająca pozytywnie.