Cmętarz zwieżąt recenzja

Zwracam hołd Kingowi, zwracam należne gratulacje tej książce, tej powieści. Coś, co było tylko namiastką mocnej grozy, okazało się mrożącą krew w żyłach historią.
Czytanie szło mi dość mozolnie, prawie wcale książka mnie nie wciągała, owszem były moment, kiedy człowiek w pośpiechu przerzucał kartki(np. kiedy nieśli kota na cmentarz Micmaców). Jednak później samo wstawanie zwierząt z grobów nie było przerażające, było dziwne i takie szokujące, ale nic po za tym. I już mówiłam na około, że powieść mnie zawiodła, a wtedy Louis zaniósł to ciało na cmentarz.

"[...]Wiesz, co to wiara?
- No…
- W tej chwili jesteśmy tutaj. Siedzimy w fotelu – oznajmił Louis. – Czy myślisz, że mój fotel jutro tu będzie?
- Tak, jasne.
- Zatem wierzysz, że tu będzie. Tak się składa, że ja także. To właśnie jest wiara: że coś będzie. [201]"

Mówiąc szczerze, troszkę przeszły mnie ciarki na plecach, King tak realistycznie opisał tę postać(zmartwychwstaną), że sama czułam jej oddech. To dzięki tym ostatnim stroną, powiastka przemieniła się w powieść, to wtedy zaczęłam czuć powiew grozy i niepewności. Mówią, że najlepsza groza jest taka, kiedy wychodzi znienacka. Co racja, to racja. Groza wyszła późno, ale była świetna.

"Ludzie nie potrafili przeniknąć wzrokiem iluzji, lecz wyczuwali ją. [259]"