Cień wiatru recenzja

Dni mijały, książka leżała, a ja w biegu testów czytałam ją bardzo pomału. Fakt, że gdybym czytała szybciej, z pewnością byłabym oczarowana bardziej niż jestem, ale faktu nie zmienię, oczarowana jestem, ale nie do granic możliwości.

"- [...] Być może dlatego coraz bardziej ją uwielbiałem, właśnie z powodu tego wiecznie zaślepienia, które zmusza nas do uganiania się za kimś, kto sprawia na ból. [48-49]"

O książce nie trzeba, a wręcz nie można opowiadać. Nawet opis z tyłu zbyt dużo opowiada. Właściwie na tym, co zawarte jest z tyłu okładki, oparta jest powieści. I aż dziw uwierzyć, ale ta powieść ma ponad 500 stron i ładnie się trzyma.

" - Nie wiem, co mi się stało. Nie obraź się, ale czasem człowiek nabiera większej swobody przy kimś obcym niż przy kimś, kogo bardzo dobrze się zna. Skąd się to bierze?
Wzruszyłem ramionami.
- Pewnie dlatego, że obca osoba widzi nas takimi, jakimi jesteśmy, a nie takimi, jakimi stramy się jej wydać. [191]"

Jak każdemu autorowi, zdarzały się momenty przegadane, ale Zafon ma taki urok, że snuje tę powieść powoli, ale z oczekiwanym skutkiem. Czytelnik wgłębia się w powieść i w niej zostaje, fascynuję go świat książek, świat Barcelony. Cmentarz Zapomnianych Książek, czy Francja. Czytelnika zaczyna interesować wszystko, popadając w pewną formę irytacji, dąży do końca powieści, by w końcu poczuć odwet historii Caraxa.
I właściwie ciężko mi opisać tę książkę, bez zdradzania szczegółów, ale powiem o tyle dużo, że opowiada przepiękną historię, o miłości wiecznej, bolesnej i pełnej trudu, o ludziach, bez cienia skrupułów. O ciemnych i jasnych stronach książek, piszący i czytających, o życiu Barcelony, Cmentarza Zapomnianych Książek

"- [...] że tym pocałunkiem mogę oszukać czas i przekonać, by nas ominął i przeszedł obok, by wrócił innego dnia, innego życia. [320]"