Choinka cała w śniegu recenzja

To moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, a czy ostatnie, tego nie wiem. 😅

Poznajemy tu całe mnóstwo ludzi, to mieszkańcy bloku przy ulicy Weissa. Ich problemy, radości i smutki. Historia rozpoczyna się kilka tygodni przed świętami i przedstawia jak każdy z sąsiadów przygotowuje się do najważniejszej kolacji w roku. Szarańska opisuje jak wiele rzeczy odciągda ludzi od najważniejszego czyli rodzinej wigilii spędzonej w miłości i przyjaźni.

Najbardziej zapadła mi w serce historia Krzysia, to nastoletni chłopiec, który targany miłością i tęsknotą szuka ukochanej babci. Kiedy był kilkuletnim dzieckiem zmarła jego mama, opiekę nad nim objęła babcia. To ona posklejała świat Krzysia, kiedy ten rozleciał się na milion kawałków. Po kilku latach babcia trafiła do szpitala, nie wiadomo było czy wróci do zdrowia, a tym bardziej czy będzie w stanie dalej opiekować się Krzysiem. Chłopca przygarnęła kuzynka mamy, a babcię umieścili w zakładzie opieki. Jednak chłopiec nic o tym nie wiedział. Tęsknił do babci, pisał listy, które pozostawały bez odpowiedzi. W momencie kiedy nowa rodzina postanowiła wyjechać, chłopiec zapragnął zobaczyć się z babcią. Razem ze swoją rezolutną kuzynką wyruszyli na poszukiwania babci Krzysia. Oczywiście dzieci uznane zostały za zaginione, cały blok przy Weissa został postawiony na nogi, i udał się na poszukiwania nastolatków. Wszystko skończyło się dobrze, dzieci odnaleziono, sytuację z babcią wytłumaczono.

Każdy z bohaterów był zaprzątnięty przygotowaniami do świąt, jednak jeden telefon z informacją o zaginięciu dzieci, sprawił, że wszyscy wszystko rzucili i pobiegli szukać nastolatków. To było piękne i zbliżyło jeszcze bardziej tych z pozoru obcych sobie ludzi. 😊

Przed nami święta, już za kilka dni zasiądziemy do wigilii, ale zanim to nastąpi musimy przetrwać te wszystkie gorączkowe przygotowania. Czasem zastanawiam się po co to wszystko? Po co szorować cały dom, okna? Nie wystarczy tylko tak zwyczajnie posprzątać, tak żeby było ładnie? Przecież spotykamy z najbliższymi, a oni nie zwracają uwagi na czyste okna, tylko na uśmiech i ciepło bijące od ludzi, najbliższych nam osób. Kochani zapomnijmy o czystych oknach, o odsuwaniu łóżek, czy uginającej się lodówki od jedzenia. Najważniejsze,żebyśmy w miłej atmosferze tak po prostu usiedli i porozmawiali ze swoimi dziadkami, rodzicami, braćmi, siostrami, dziećmi czy wnukami. To jest najważniejsze w tych magicznych dniach, bliskość i miłość naszych najbliższych. Nie dajcie się zwariować i spędźcie te święta w miłej i przyjaznej atmosferze z rodzinami.