Troskliwa recenzja

Jak wiele jest w stanie zrobić matka w trosce o własne dziecko? Bez wątpienia wiele, lecz pojawia się pytanie: czy to jeszcze miłość, czy już obsesja? A może chora obsesja miłości na punkcie własnego dziecka?

Rose Gold - młodziutka bohaterka próbuje normalnie żyć, godzi pracę z opieką nad niemowlakiem. W aktualnie ustabilizowanym życiu pojawia się jej matka - kobieta, która po odsiadce w więzieniu na powrót miesza w życiu córki. Dziewczyna przyjmuje ją pod swój dach i takim oto sposobem przeszłość wraca, wspomnienia nadmiernej troski, nieustanne choroby, wizyty lekarskie i poszukiwanie panaceum na zły stan zdrowia Rose nie miały końca, a teraz mały Adam staje się kolejną potencjalną ofiarą. Kim jest Patty - matka oskarżona o działanie na szkodę własnego dziecka oraz Rose - córka, która sama aktualnie para się macierzyństwem? Czy przeszłość i dorastanie w mackach chorej obsesji mogą przynieść jeszcze dobre owoce?

Stephanie Wrobel stworzyła portret więzi matki i córki - kobiet, które ciągną za sobą przykutą łańcuchem trudną przeszłość. Ta rzutuje na ich aktualne decyzje, wybory, ale i... obsesje, które wymykają im się spod kontroli.
Przyznam, że od początku miałam problem z wgryzieniem się w treść, a co zabawne - nie umiem do końca sprecyzować, dlaczego. Historia naprawy pogruchotanej relacji między matką i córką wydaje się być ciekawa, choć zdecydowanie nie trąci thrillerem. Od czasu do czasu pojawiają się ciekawe wątki i narracyjne powroty do przeszłości, lecz są zbyt skąpe, by mogły wywołać silniejsze emocje w czytelniku. Sporo jest wnętrza bohaterek, za mało natomiast dialogów z innymi poza sobą. Wyobcowane, zaburzone bohaterki nie są w stanie wzbudzić większego współczucia czy nici sympatii względem swojej osoby. Niewiele tutaj się dzieje, a w zasadzie poza trzema czy czterema sytuacjami, gdzie serce szybciej bije reszta to utyskiwanie na cały świat i postawa "bomisie" należy. Nie lubię tego typu postaw, nie lubię roszczeniowości, nie polubiłam się niestety również z "Troskliwą".

"Najbardziej kocham w dzieciach ich zależność. Potrzebują nas, żeby przeżyć"