Smętarz dla zwierzaków recenzja

 Przeprowadzka zazwyczaj jest początkiem nowego życia, ale dla Creedów – Luisa, Rachel, Ellie i Gage’a staje się ona początkiem końca. Przeprowadzają się oni do małego miasteczka Ludlow, gdzie za sąsiada mają dziwacznego starszego mężczyznę Juda Crandalla, od którego oddziela ich ruchliwa autostrada. A to, co zostało tutaj stworzone mogło być wymyślone tylko przez Stephena Kinga.
„Smętarz dla zwierząt” (toleruję tylko ten tytuł) był pierwszą przeczytaną przeze mnie książką tego autora. Od najmłodszych lat intrygowała mnie jej mroczna okładka i wiedziałam, że z biegiem lat ją przeczytam. Kiedy skończyłam to naście lat w końcu to zrobiłam. I wywołała we mnie takie emocje, że boję się przeczytać ją po raz kolejny!
Wszystko zaczęło się od Victora Pascowa i od tego też zaczął się mój strach. Tak, czytając tę książkę autentycznie się bałam. Dobra, miałam może to kilkanaście lat, ale jak teraz pomyślę o niektórych sytuacjach przedstawionych w książce to nadal mi nieswojo.
Realistyczne i pełnokrwiste postacie pozwalają na szybkie utożsamianie się z ich uczuciami. Razem z Luisem wpadasz w coraz większy obłęd, Twoje myśli wciąż krążą przy Smętarzu, ayuh?
No i ten kot. Po przeczytaniu powieści unikałam ich jak ognia. Dobrze, że jeszcze nie było wtedy z nami Pana Kota, bo cały czas byśmy się mijali.
Klimat w powieści jest mroczny, momentami przerażający, czasem chwyta za gardło i dusi, przyspieszy bicie serca. I ta końcówka. Fenomenalna końcówka, która mnie zahipnotyzowała, rozłożyła na łopatki i kupiła w 100%. Jak moim zdaniem King nie umie w zakończenia, tak to jest prawdziwym majstersztykiem.
Śmierć jest nieodłącznym elementem życia, które stale przeraża, ale i fascynuje. Nawet po tych kilku latach jestem nadal pod ogromnym wrażeniem tej pozycji. O próbie zabawy w boga, lękach, które tkwią w każdym człowieku. Bo chyba lepiej, żeby martwe pozostało martwe, prawda?