Marysia. Moje życie na przedwojennych Kresach recenzja

Mimo iż książka jest podpisana jednym nazwiskiem, ma dwie autorki: Beatę Potocką i przede wszystkim jej babcię Marysię Mikityszyn. Babcia Marysia urodziła się w 1939 roku na wschodzie przedwojennej Polski, w pobliżu miejscowości Obertyn, na terenie obecnej Ukrainy, na południowy wschód od Lwowa. To właśnie jej wspomnienia są treścią tej książki.

W książce opisuje nie tylko swoje dzieciństwo, ale przenosi nas w świat przedwojennych Kresów, odkrywając bogactwo życia codziennego tamtego okresu. Mimo spojrzenia z osobistej perspektywy możemy poznać różnorodne aspekty życia na Kresach. Mieszkańcami byli nie tylko Polacy, ale Rusini, żydzi i Hucuowie, którzy mieszkali w pobliskich górach. Tak bogaty przekrój społeczeństwa pozwala wręcz zanurzyć się w społeczność, poznać wyzwania, z jakimi musieli się mierzyć mieszkańcy tamtych terenów. Zrozumieć obyczaje, tradycje i kulturę tych społeczności.

Śledzimy życie bohaterki właściwie od chwili narodzin do dzieciństwa. Bohaterka umiejętnie kreuje atmosferę epoki, oddając zarówno piękno, jak i trudności życia na tych terenach. Mamy okazję zrozumieć, jak drastycznie zmieniły się warunki życia. I to zarówno na plus (postęp), ale również na minus (wojny).

Okazuje się, że życie we wsiach na wschodzie niewiele różniło się od życia w innych wsiach. Wszystkim towarzyszyła bieda, troska o przetrwanie, brak opieki zdrowotnej, a jednocześnie silne więzi z rodziną, sąsiadami, nawet jeśli reprezentowali inne wyznanie czy narodowość. Obecnie społeczeństwo nie tworzy tak silnych więzi jak kiedyś bywało. Mam wrażenie, że telewizja i internet zastąpiły rozmowy sąsiedzkie przy różnych czynnościach, które należało wykonać: np. darcie pierza, żniwa, młócenie zboża, zabijanie świni.

Wiele z przytoczonych zwyczajów również pamiętam z innych książek i z dzieciństwa, a niejednokrotnie dopiero lektura pozwoliła mi je dokładniej zrozumieć.

W tekście zdarzają się powtórzenia, ale zbytnio nie przeszkadza to w czytaniu. Wręcz przeciwnie, dzięki temu opowieść zyskuje na autentyczności i można oczami wyobraźni zobaczyć babcię siedzącą na fotelu i opowiadającą swoją, jakże bogatą przeszłość.

Książka "Marysia. Moje życie na przedwojennych Kresach" może wzbudzić kontrowersje, gdyż z jednej strony czytelnik spodziewa się pamiętnika, z drugiej dostaje niemal podręcznik mówiący o życiu i historii wschodnich kresów, bogato urozmaicony zdjęciami i wiadomościami podanymi z innych źródeł.

Szkoda tylko została wydana w taki sposób, że po jednym czytaniu (a dbam o książki) sama się otwiera i wygląda, jakby przeszła przez kilkunastu czytelników. Być może dlatego, że książka ma ponad 600 stron, a więc dość gruba.

Chętnie sięgnę po dalsze części i losy bohaterki, polubiłem ją jak własną babcię.