Atlantyda. Tajemnica zaginionych kontynentów recenzja

Bellona pokusiła się o wydanie książki pod tytułem „Atlantyda. Tajemnica zaginionych kontynentów”. Jak wiemy, temat Atlantydy na rynku księgarskim został już mocno wyeksploatowany. A tu kolejne coś. Nabyłam pozycję z ciekawości, z powodu licznych ilustracji oraz fotografii. Również zadecydowała o tym cena.
Tak jak tytuł wskazuje, większość publikacji poświęcona jest mitycznej Atlantydzie. Ostatni rozdział pokazuje przykłady innych wspomnień o zaginionych cywilizacjach: Lemurii, Kontynencie Mu i innych starożytnych ludach.

Na książkę trzeba spojrzeć chłodnym okiem, mimo części, która wydaje się poważna, czyli „Dowody naukowe”. Dowody te sprowadzają się do ogólnodostępnej wiedzy o tym, że kontynenty wędrują, występują ruchy płyt tektonicznych itd.

Ciekawostką jest temat pojawiających się i znikających wysp. Chodzi tu o spisane w dziennikach żeglarskich wydarzenia dokumentujące wynurzanie się wulkanicznych gór, wysp, a potem znikanie w odmętach wód oceanu.

Jednak nieznikające wyspy najbardziej zwróciły moją uwagę, a dawny lud z Wysp Kanaryjskich. Posłużę się tutaj cytatem: „[…] Wyspy Kanaryjskie zaczynają odgrywać znaczącą rolę historyczną w XIV wieku, kiedy zajmują je Hiszpanie. To, co nas jednak najbardziej interesuje, to tradycje Guanczów, na poły prymitywnego ludu, który wówczas je zamieszkiwał i który został unicestwiony przez konkwistadorów, którzy uczynili z archipelagu port przystankowy w wyprawach oceanicznych. Przedstawiciele tego ludu, jak wynika z opisów, byli dość wysokiego wzrostu (mogli przekraczać metr osiemdziesiąt), mieli jasną skórę, niebieskie oczy, jasne bądź rude włosy, i zazwyczaj duże, spłaszczone na potylicy czaszki. Głowa Guancza była podłużna, oczodoły szerokie i nisko osadzone, nos raczej krótki, przypominający nos człowieka z Cro-Magnon […]”.