Człowiek z ołowiem w brzuchu recenzja



Pamiętacie, gdy pisałam, że Jean-Francois Parot napisał trzynaście (13) powieści z komisarzem Le Flochem? Niedawno wyczytałam, że jest ich jednak czternaście (14).
Tak czy siak w Polsce do tej pory ukazały się dwie części, z czego ta druga, o której tu napiszę, ponad rok temu, 1 lipca 2020 i przyznam się, że liczę na to, że Wydawnictwo będzie kontynuowało i wyda kolejne. Ja z przyjemnością czytam takie kryminały z historią w tle.

Polubiłam styl Parota, który dla swoich powieści wybrał nie tylko bohatera z krwi i kości, młodego komisarza spinającego się po szczeblach kariery, ale i XVIII-wieczną Francję, w szczególności Paryż, robiąc to w iście starym, francuskim, klasycznym stylu dbając o piękno języka.
Przez kryminalny wątek przebija się dość mocno tło obyczajowe, a powieść czyta się niczym awanturniczą przygodę. Pojawiające się wątki poboczne to istne smaczki, które w zupełności nie przeszkadzają, a wręcz przeciwnie, wzbogacają fabułę i podkręcają atmosferę.

Mamy koniec 1761 roku, trwa wojna zwana siedmioletnią, w której to po przeciwnych stronach barykady stają między innymi Francja i Wielka Brytania, a szala przechyla się na korzyść tej drugiej. Dodatkowo rośnie we Francji fala oburzenia na jezuitów i biskupi na zjeździe domagają się przeprowadzenia reorganizacji zakonu. To też ostatnie lata chwały królewskiej metresy madame de Pompadour, którą wszyscy obwiniają za klęski oręża i dyplomacji, szydząc na jej temat w licznych satyrach i paszkwilach.

Takie okoliczności przyrody wybrał autor dla zagadki kryminalnej, stawiając młodemu komisarzowi na drodze nie tylko mroczną naturę mordercy, ale również dwór z wiecznymi spiskami i manipulacją oraz parę, która wzbudza wielkie zainteresowanie tłumów, króla Ludwika XVI i madame Pompadour.

Jeżeli nie wiecie, za co się wziąć w wakacje, to polecam przyjrzeć się z bliska komisarzowi Le Fochowi.

Mam nadzieję, że Wydawnictwo niedługo wyda kolejną część, bo szkoda by było nie poznać dalszych losów komisarza.
Polecam Waszej uwadze.