Kawa o zapachu lawendy recenzja

"Dziecka trzeba słuchać. Nie można nim zarządzać."

Konstanty, trzydziestoletni właściciel szkoły językowej i nauczyciel języka niemieckiego, czuje się samotny i sfrustrowany. Mimo że ma świetny pomysł na powieść i w głębi ducha bardzo chciałby zadebiutować jako pisarz, jego brak wiary w siebie nie pozwala mu realizować marzeń. Wszystko się zmienia, kiedy poznaje Anię, która z pasją prowadzi swoją kawiarnię. Dziewczyna staje się dla Kostka inspiracją i życiową przewodniczką, której tak bardzo potrzebuje. I kiedy już wydaje się, że nic nie może zakłócić jego szczęścia, nagle docierają do niego wieści ponownie pogrążające go w rozpaczy…Czy miłość wystarczy, aby uwierzyć w siebie?

Bardzo dobrze napisana powieść, którą czyta się szybko. Jest to pozycja cieniutka, ale zawierająca w sobie wszystko to, czego oczekuje czytelnik od lekkiej obyczajówki na jeden wieczór. Ciekawie wykreowani bohaterowie, bardzo sympatyczni, z zaciekawieniem śledziłam ich losy. Przyjemny język, ciekawe dialogi między bohaterami i ogólnie bardzo ciepła fabuła utworu. Cała akcja powieści jest wolna i bardzo emocjonalna, autorka ukazuje emocje bohaterów, od tych pozytywnych poprzez negatywne.

Książkę czyta się bardzo lekko i przyjemnie, a przez całość rozdziałów się po prostu płynie. Bohaterowie nie są wyidealizowani, a pokazani w sposób naturalny, prawdziwy, ale i uniwersalny. Posiadają swoje doświadczenia życiowe, traumy, przeżycia, tak jak każdy z nas. Tematyka trudnego dzieciństwa, bezcelowości życia, braku mobilizacji do osiągania własnych celów i marzeń to przodujące wątki tego utworu. Do tego przeszłość Konstantego i trudne dzieciństwo u boku ojca, który go nie wspierał, a wychowywał w sposób ostry, bezwzględny i rygorystyczny, a sam odczuwał odrzucenie i brak miłości. Czy da się o takich przeżyciach po prostu zapomnieć? Czy po latach rany się zabliźnią, a ojciec z synem w końcu dojdą do porozumienia?

Ta książka to opowieść o na pozór zwykłym życiu, zwykłych bohaterach, jednak kryje ona w sobie dużo prawdy. Bo taka historia może przydarzyć się każdemu z nas i dlatego jest tak wyjątkowa. Autorka pokazuje nam, że w życiu czasem warto dać bliskiej osobie drugą szansę mimo, iż nas zraniła. Bo nie warto kryć urazy, a żyć i patrzeć w przyszłość, która daje nam nowe nadzieje, nowe dni i nowe szanse. I na koniec - wiara w siebie czyni cuda, dlatego trzeba dążyć do spełniania swoich marzeń, bo życie jest zbyt krótkie na bezcelową egzystencję. Polecam więc przeczytanie tej, na pozór drobnej i niepozornej pozycji, bo jeśli szukacie książki, która dostarczy wam wielu ciepłych i pięknych emocji, to jest to bardzo dobry wybór.

"Oboje wiedzieli, że ten wieczór będzie należał do nich. Oboje też podświadomie czuli, że mają jeszcze szansę zacząć wszystko od nowa."