Życie to nie bajka

„Najgorszą rzeczą w chorobie psychicznej jest cena, jaką trzeba zapłacić za przeżycie.”

U szesnastoletniej Deborah po próbie samobójczej zostaje zdiagnozowana schizofrenia. Za zgodą rodziców trafia do szpitala psychiatrycznego, gdzie spędza trzy lata, w trakcie których, z pomocą psychoterapeutki, stara się odnaleźć drogę powrotną do "normalnego" życia i wydostać się z wyimaginowanego świata Ur, w którym do tej pory szukała schronienia.

"Nigdy nie obiecywałam ci ogrodu pełnego róż" to na wpół autobiograficzna powieść, która porusza wiele ważnych tematów związanych z chorobą psychiczną, w tym piętno, które często im towarzyszy. Autorka w niezwykle realistyczny i przejmujący sposób ukazuje zmagania, wewnętrzny konflikt i zmiany jakie zachodzące w trakcie podjętego leczenia oraz trudną drogę do zdrowia. Powoli poznajemy wewnętrzny świat bohaterki, który według niej broni ją przed światem zewnętrznym aby uciec przed narastającym strachem, brakiem kontroli i bólem obecnymi w jej życiu.

Muszę przyznać, iż książkę czytało mi się ciężko i stosunkowo długo ale to wyłącznie ze względu na poruszoną tematykę. Zdecydowanie nie jest to lektura, którą przeczyta się w jeden wieczór. Nie będzie też lekko i przyjemnie. Narracja, skupiająca się na wewnętrznych monologach Deborah i jej doświadczeniach w świecie Ur, bywa trudna. Poza tym poznajemy codzienne życie na oddziałach szpitala.

Co warto zauważyć autorka pokazuje podejście i rozterki rodziców. Widzi...

Lubicie literackie wstrząsy? Oto jeden z nich.

"Nigdy nie obiecywałam ci ogrodu pełnego róż" to dramat i walka rozgrywająca się w głowie Deborah, u której zdiagnozowano schizofrenię.
Młoda dziewczyna za zgodą rodziców zostaje umieszczona w szpitalu psychiatrycznym, w którym spędziła trzy lata. Balansując na cienkiej granicy między rzeczywistością, a wyimaginowanym światem, w którym znalazła spokój, stara się i próbuje odnaleźć na nowo drogę do normalności..

Historia z tych mocnych.
Krótkich, ale głęboko zapadających w pamięć.
Innych, a jednocześnie rozgrywających się tuż obok.

Ludzka, a zarazem paranoiczna.
Wstrząsająca i prawdziwa.
Trudna i do przemyśleń.
Pełna zawikłań w ludzkim umyśle.

Czasami można się zgubić.
Samemu.
Ale i z czyjąś pomocą.

Ogromnie polecam!