Zupa z trawy. Dziennik z chińskiego gułagu

Autobiograficzna opowieść o pobycie w chińskim, reedukacyjnym obozie pracy, na zesłanie do którego został skazany uznany za prawicowca autor w 1958 roku. Łącznie spędził w obozach 22 lata, a w 1960 roku zaczął prowadzić dziennik, dokumentując przez dwa miesiące straszliwe warunki życia milionów Chińczyków, skazanych przez reżim na przymusowy nadzór i tak zwaną resocjalizację przez pracę. Ukazuje wzajemne stosunki inteligencji przebywającej w obozie pracy, wzajemne wyniszczanie się i walkę między sobą.