Źródła klasycznej demonologii japońskiej

Książka jest pierwszą na rynku polskim próbą uporządkowania wiedzy dotyczącej wyobrażeń japońskich istot demonicznych okresu klasycznego. Ten najwcześniejszy okres stanowi punkt wyjścia zarówno do rozważań nad demonami z epoki, jak i skrótowego omówienia sposobu, w jaki kultura wieków późniejszych przekształcała wyobrażenia pierwotne. „Sam tytuł publikacji mógłby sugerować, że Autorka skupiła się jedynie na opisie kulturowych uwarunkowań i realizacji wyobrażeń związanych z przedstawianiem i odnoszeniem się do demonicznego świata istot nadnaturalnych w wybranych okresach kultury Japonii. Nawet realizacja takiego tylko celu byłaby ambitnym przedsięwzięciem, wymagającym zarówno erudycji, jak i dysponowania rozbudowanym warsztatem badawczym. Książka (...) jest jednak czymś więcej – to nowatorska próba uporządkowania, klasyfikacji i funkcjonowania w kulturze Japonii całego kompleksu wierzeń, przeświadczeń i artystycznej realizacji tytułowego „świata demonów”. Z recenzji prof. Beaty Szymańskiej „Ironia sztuk [kyōgen] na tym się jednak nie kończy, warto nadmienić, że zachowały się takie, w których bohaterem jest duch zjedzonego kraba, którego pancerz bez najmniejszych ceregieli wyrzucono do morza, a także duch ziemniaka czy też duch cykady. Zgodnie bowiem z zasadą buddyjską, wszystko, co żyje cierpi, a jeśli »ludzie muszą cierpieć w piekle, to ziemniaki i kraby również«”. „Wyniesiono go [księcia Sawara] pośmiertnie do godności cesarskiej, jednak nie uspokoiło to gniewnego ducha, dlatego ostatecznie zdecydowano się przenieść stolicę w inne, bardziej szczęśliwe miejsce, czyli do Heian. Duch księcia, pozbawiony podstawowej dla szukającej zemsty istoty orientacji w przestrzeni, nie potrafił odnaleźć drogi do nowego dworu i nieszczęścia ustały”.