Opinia na temat książki Zły Las

Na wzmianki o wspaniałości literackich twórów Pilipiuka można natknąć się w wielu miejscach, zresztą zasłużenie. Poddawać w wątpliwość ową wspaniałość byłoby nierozsądne i ryzykowne, dodatkowo trąciłoby nieco syzyfowym trudem.
Autor z wysoką efektywnością i precyzją zaciera cienką granicę między znaną rzeczywistością i wszystkim tym co poza nią wykracza. Tworzy barwne i niebanalne postacie, wymuskaną pod kilkoma względami narrację, której różnistymi rodzajami operuje z godną uznania sprawnością a już samą krótką historią porywa w niebywale daleką podróż.


Ale...

Mój subiektywny odbiór opowiadań składających się na "Zły las" przede wszystkim znalazł swe źródła w braku wspołbrzmienia między poruszaną tam tematyką (zwłaszcza w przypadku pierwszych trzech opowiadań) a obecnie prezentowanymi możliwościami przyswajania i odbierania. Jak dla mnie momentami po prostu nic się nie działo, poza powodzią nazbyt wyniosłych zdań, męczących mieszanką rażącego niezadowolenia i melancholijnego ubolewnia nad niemożliwością wskrzeszenia przeszłości (przy jednoczesnym przesadnym skupianiu się na szczegółowym i dogłębnym odtworzeniu cierpienia i potworności, które się w niej zapisały) z wyczuwalną beznadzieją i ponurym klimatem. Z tego powodu przez książkę bardzo trudno było przebrnąć, dopiero ostatnie opowiadanie pozwoliło nieco przyspieszyć tę przeprawę. Pewnie gdyby przeczytanie tej książki padło na lepszy okres, oceniłabym ją wyżej.