Zjawa

"-Zabiję cię - krzyczałem ze zdwojoną wściekłością, - choćby cię chroniły wszystkie potęgi piekieł. Nie umiem się posługiwać żadną bronią, lecz Bóg przyjdzie mi z pomocą". [...]
- Dobrze - odrzekł Parys rzucając niedopałek papierosa. - Będziemy się bić tej nocy".

"Zjawa" to w wielkim skrócie opowieść o tym jak doktor Anzelm walczył z Parysem o swoją ukochaną - brzmi dość nudnie i ckliwie, ale wcale tak romantycznie nie będzie. Don Anzelm padł bowiem ofiarą ucieleśnienia swojej obsesyjnej zazdrości o żonę. Stał się łącznikiem między szarym światem, a ideałem. Snując swoją opowieść o walce z tajemniczym adoratorem, zjawą, zdaje się być ogarnięty szaleństwem, chociaż bardziej to wszystko przypomina bajkę niż studium psychozy.

Skłamałabym, jeżeli zaczęłabym tu Wam teraz opowiadać o moim zachwycie nad rolą tej opowieści w historii literatury, o realizmie idealistycznym i podobnych rzeczach. Przeczytałam z zaciekawieniem posłowie, ale od lat szkolnych nie próbowałam patrzeć na literaturę w taki sposób i nie sądzę, żebym kiedyś jeszcze potrafiła to zrobić. Jestem prostym człowiekiem i moja ocena wynika głównie z moich wrażeń, a te po przeczytaniu tej książki są bardzo pozytywne. Podobała mi się historia tej trójki, Anzelma, Parysa i biednej Heleny. A realizm idealistyczny jakoś przeżyję :)