Ziemia trwa

Książka Ziemia trwa George Rippey Stewarta jest moim pierwszym spotkaniem z autorem, który napisał apokaliptyczną powieść o zagładzie ludzkości. Uwielbiam takie klimaty w wykonaniu starszych autorów, bo można trafić nieraz na perełkę. Dlatego sięgnąłem po Ziemia trwa z ciekawością i sporymi oczekiwaniami jakie miałem po książce. Reklamowana jako inspiracja dla Kingowskiego Bastionu podsyciło moje zainteresowanie i dlatego sięgnęłam z chęcią, aby przekonać się co dostanę po takim zachwalaniu.

Świat ukazany na kartach powieści jest już po kataklizmie jaki spotkał ludzkość. Tajemnicza choroba przyczyniła się do zagłady i tylko nieliczni jeszcze pozostali. Ish jest jednym z nich, chcący zachować dla potomności pozostałości wiedzy i przekazać wszystko co tylko będzie mógł innym. Staje się obserwatorem zmian i wyborów jakie dokonuje, aby przetrwać i jeszcze może stworzyć podwaliny społeczeństwa.

W książce Ziemia trwa świat przedstawiony zostaje już po tajemniczej chorobie powodującej zagładę ludzkości. Opis trochę szkodzi, bo sądziłem, że dostanę wizje powolnego umierania społeczeństwa, dogorywającego po dziesiątkującej chorobie i niedobitków próbujących przetrwać to wszystko. Autor zabiera nas jednak w podróż po katastrofie jaka zdarzyła się i otrzymujemy obraz ludzi chcących przetrwać za wszelką cenę. Głównym bohaterem jest Isherwood Williams wybierający drogę obserwatora wydarzeń, dokonuje wyborów w kwestii z kim chciałby związać swój...

George Rippey Stewart był naukowcem i jego naukowe przygotowanie wywarło znaczny wpływ na styl i konstrukcję fabuły tej powieści. W moim przekonaniu pozytywny, ale ma to też pewne skutki uboczne. Nie znajdziemy tu wątków sensacyjnych ani żadnych podobieństw do popularnych wyobrażeń cywilizacji w świecie postapo, typu filmów z serii "Mad Max". Autor w powolnym (by nie napisać wprost, że nużącym) tempie opisuje zapaść cywilizacyjną po globalnej pandemii, której współczynnik sukcesu był niemal stuprocentowy, jeśli mierzyć go odsetkiem skutecznych zgonów. Opis ten jest zadziwiająco konsekwentny i całkiem udany, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, że książka ta powstała w roku 1949 i współczesnemu czytelnikowi niektóre jej elementy wydadzą się anachroniczne. W moim przekonaniu Stewart poradził sobie świetnie z samą konstrukcją jednowymiarowej osi fabuły i wykazał przy tym sporym talentem futurologicznym, przewidując jak mógłby wyglądać postapokaliptyczny schyłek cywilizacji, gdyby apokalipsa przytrafiła się ludzkości w latach 50. XX wieku. Oczywiście pewnym unikiem ze strony autora jest ograniczenie opisu do losów jednej grupki ludzi i brak szerszej perspektywy, ale z drugiej strony potężna zaraza mogłaby tak istotnie zmniejszyć liczebność ludzi, że pozostałyby już tylko mało liczne grupki. Spodobał mi się opisany przez naukowaca obraz stopniowej zapaści i wymuszonego odchodzenia od zdobyczy cywilizacji wraz z optymistycznym przesłaniem, które można odczytać już z samego tytu...